لری لیراوی

لری لیراوی (به زبان لری: لیرو وویی) یکی از گویش‌های لری رایج در بندر دیلم، بندر گناوه، هندیجان و کهگیلویه وبویراحمد می‌باشد[2] که بیشتر به طوایف لر لیراوی و حیات داوودی و گشتیل .. تعلق دارند.[3][4] این گویش بازمانده زبان خوزی وشاهنامه ای می‌باشد. بدانند اما کتاب‌های فرهنگ جغرافیایی آبادی‌های کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش[5] به صراحت وجود زبان لری در این بنادر را تأیید کرده‌است .[6][7]

لُری لیراوی
لوری لیرو وویی[1]
زبان بومی در ایران
منطقهغرب آسیا
قومیتمردم لر
  • لُری لیراوی
الفبای عربی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹–
مناطقی در جنوب ایران که به زبان لری جنوبی تکلم می‌کنند (زرد پررنگ)

جستارهای وابسته

منابع
  1. http://www.amazon.com/Phonology-Southern-Luri-Eric-Anonby/dp/3895867233
  2. صفی‌نژاد، جواد. لرهای ایران: لر بزرگ، لر کوچک. تهران: ۱۳۸۰.(ص ۷۰).
  3. صفی‌نژاد، جواد. لرهای ایران: لربزرگ، لرکوچک. آتیه، تهران: ۱۳۸۱.
  4. اقوام ایرانی جلد هشتم صفحه دهم
  5. -فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران (جلد101 گناوه 1365) و (جلد 110بوشهر 1365) و (جلد 91 بهبهان 1370 در خصوص بندر دیلم) و (جلد 90 آبادان 1365 در خصوص بندر ماهشهر)
  6. فرهنگ جغرافیایی آبادی‌های کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش12
  7. لیراو در لغتنامه دهخدا
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.