قانون اساسی تاجیکستان

تاجیکستان تا سال ۱۹۲۹ میلادی بخشی از جمهوری شوروی سوسیالیستی ازبکستان بود. در این سال از ازبکستان جدا گردید و به عنوان یک جمهوری مستقل به عضویت اتحاد جماهیر شوروی درآمد.

ولایت مختار کوهستان بدخشان بخشی از جمهوری تاجیکستان است،[2] نمایندگان این ولایت در مجلس کشور بدون در نظر گرفتن معیار جمعیت انتخاب می‌شوند[3] و یکی از هفت عضو دادگاه قانون اساسی از این ولایت برگزیده می‌شود.

• مرکز جمهوری تاجیکستان شهر دوشنبه است.[4]
• این قانون زبان رسمی کشور را [فارسی] تاجیکی قرار داده و روسی را زبان ارتباط میان ملت‌ها نامیده‌است[5] استفاده از زبان‌های دیگر را به رسمیت شناخته و اجازۀ برگزاری جلسات دادرسی به زبان اکثریت مردم محل را داده‌است[6]
• غیردینی بودن حکومت[7]
• منشأ مردمی قدرت حکومت[8]
• به رسمیت شناختن حق مالکیت خصوصی[9]
• نمایندگان مجلس و رئیس‌جمهور برای یک دورهٔ پنج‌ساله انتخاب می‌شوند. داوطلب شدن برای شرکت در انتخابات مجلس به ۲۵ سال و ریاست‌جمهوری ۳۵ تا ۶۵ نیاز دارد.[10]
• داوطلب شدن برای ریاست جمهوری نیاز به ۳۵ تا ۶۵ سال سن، تسلط بر زبان تاجیکی و سکونت در ده سال پیش از انتخابات در خاک تاجیکستان دارد.[11]

این قانون در ده بخش و یکصد اصل تنظیم شده‌است.

• قانون اساسی جمهوری شوروی سوسیالیستی تاجیکستان
• فهرست قانون‌های اساسی کشورها
• قانون اساسی
• رئیس‌جمهور تاجیکستان

• «قانون اساسی جمهوری تاجیکستان»، قوانین اساسی فدراسیون روسیه و جمهوریهای آسیای مرکزی، ترجمهٔ الهه کولائی، تهران: دادگستر، ۱۳۷۷، شابک ۹۶۴-۶۳۵۲-۲۷-۸

متن مربوطه در ویکی‌نبشته: قانون اساسی جمهوری تاجیکستان