فیبریلاسیون دهلیزی

فیبریلاسیون دهلیزی (به انگلیسی: Atrial fibrillation) که گاه در پزشکی ای فیب (ِAFib) نیز نامیده می‌شود، شایع‌ترین نوع آریتمی قلبی است که در آن، تحریک الکتریکی، مسیر مشخصی را در قلب طی نمی‌کند. فیبریلاسیون دهلیزی هنگامی رخ می‌دهد که در دهلیزها موج الکتریکی تحریک جهت مشخصی نداشته باشد یعنی سلول‌های عضلانی دهلیز به صورت نامنظم تحریک و در نتیجه منقبض می‌شوند، در نتیجه انقباض منظم دهلیز وجود ندارد و دهلیزها نمی‌توانند خون را به صورت کامل به بطن‌ها پمپ کنند، و نیز ضربان‌های بطن از دهلیز پیروی نکرده و بطن بدون نظم طبیعی و بدون پیروی از دهلیز، منقبض می‌شود. آریتمی قلبی به معنی غیرطبیعی بودن ریتم قلب است. در حالت طبیعی ریتم قلب از گره سینوسی آغاز شده و پس از انتقال به گره دهلیزی-بطنی در بطن‌ها منتشر می‌شود. در نتیجه این نحو هدایت تحریک الکتریکی، ابتدا دهلیز و با فاصله کمی بطن‌ها منقبض می‌شوند و همچنین ابتدا عضلات دهلیزها شل شده و سپس بطن‌ها شل می‌شوند.[1]

فیبریلاسیون دهلیزی
موج P که نمایانگر دپولاریزاسیون دهلیزها است در فیبریلاسیون دهلیزی دیده نمی‌شود.
طبقه‌بندی و منابع بیرونی
تخصصپزشکی قلب
آی‌سی‌دی-۱۰I48
آی‌سی‌دی-9-CM427.31
دادگان بیماری‌ها1065
مدلاین پلاس000184
ئی‌مدیسینmed/۱۸۴ emerg/46
پیشنت پلاسفیبریلاسیون دهلیزی
سمپD001281

علائم و نشانه‌ها

فیبریلاسیون دهلیزی معمولاً هیچ‌گونه سمپتوم و نشانه‌ای ندارد و بیمار متوجه تغییری در حالت خود نمی‌شود.[2]

بیماران اغلب افراد مسن هستند که بیماری‌های دیگری نیز دارند. معمولاً فیبریلاسیون دهلیزی (AF) به خودی خود جان بیمار را به خطر نمی‌اندازد، بلکه باعث پیدایش سایر مشکلات می‌گردد. این مشکلات عبارتند از احساس خستگی مزمن، نارسایی احتقانی قلب و مهمتر از همه سکته مغزی می‌باشد.[3]

تشخیص

بررسی نوار قلب (الکتروکاردیوگرام) یا ECG که نحوه حرکت موج تحریک الکتریکی در قلب را نشان می‌دهد بهترین و آسان‌ترین روش تشخیص است. نوار قلب در فیبریلاسیون دهلیزی فاقد موج تحریک الکتریکی دهلیز (P) می‌باشد.[4]

فیبریلاسیون دهلیزی شایع‌ترین تاکی‌کاردی با کمپلکس QRS باریک است.

درمان

درمان با داروهای آنتی آریتمیک قلبی است. اغلب از بتابلوکرها مانند پروپرانولول یا بلوک کننده‌های کانال کلسیم مانند وراپامیل و غیره استفاده می‌شود، اگر شرایط همودینامیک بیمار پایدار است نیاز به اقدام تهاجمی ویژه‌ای نیست.[5]

جستارهای وابسته

منابع
  1. دورلند فرهنگ پزشکی. تهران
  2. Fuster V; Rydén LE; Cannom DS; et al. (2006). "ACC/AHA/ESC 2006 Guidelines for the Management of Patients with Atrial Fibrillation: a report of the American College of Cardiology/American Heart Association Task Force on Practice Guidelines and the European Society of Cardiology Committee for Practice Guidelines (Writing Committee to Revise the 2001 Guidelines for the Management of Patients With Atrial Fibrillation): developed in collaboration with the European Heart Rhythm Association and the Heart Rhythm Society". Circulation. 114 (7): e257–354. doi:10.1161/CIRCULATIONAHA.106.177292. PMID 16908781. Unknown parameter |author-separator= ignored (help); |first10= missing |last10= in Authors list (help); |first11= missing |last11= in Authors list (help)
  3. Ciervo CA, Granger CB, Schaller FA (September 2012). "Stroke prevention in patients with atrial fibrillation: disease burden and unmet medical needs". J Am Osteopath Assoc (Review). 112 (9 (Suppl 2)): eS2–8. PMID 23014814.
  4. Ferguson C, Inglis SC, Newton PJ, Middleton S, Macdonald PS, Davidson PM (2013). "Atrial fibrillation: stroke prevention in focus". ACC. 00 (00): IN PRESS. doi:10.1016/j.aucc.2013.08.002. PMID 24054541.
  5. واشینگتن، درمانهای طب داخلی
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.