فترت

فَترَت (از عربی: سستی یا کُندی) به معنی فاصله و وقفه میان دو دوره است.

1. این اصطلاح بیشتر برای فاصله زمانی میان دو دوره پادشاهی بکار می‌رود. به دوره انتقالی میان دو دوره بزرگ‌تر هم دوران فترت گفته می‌شود.
2. ایام فترت یا دوران فترت، در فرهنگ سیاسی معاصر ایران به دورهٔ بین دو دوره مجلس نیز گفته می‌شود، یعنی دوره‌ای که مجلس قبلی تعطیل شده و مجلس تازه شروع نشده‌است.
3. سستی، ضعف. زمان بین دو نوبت تب. مدت زمان بین ظهور دو پیامبر یا بر تخت نشستن دو پادشاه.
4. نزول قرآن به پیامبر برای مدتی قطع گردید که این امر را فترت می‌نامند فترت در لغت به معنی قطع تنفس، حبس و تعطیل است. مدت این دوره حداقل ۱۲ روز و حداکثر ۳سال بوده‌است. علت این قطع نیز ظاهراً وعده ایست که پیامبر به مشرکین داده بودند بدون اینکه ان شاء الله بگویند و این ترک اولی موجب قطع وحی گردید. پس از قطع وحی سوره والضحی نازل شد. یه قولی آماده شدن روحی و پروش فکری پیامبر بوده است.[1][2][3] البته طبق نظری دیگر، چنین فترتی روی نداده است و روایات ذیل این حدیث از اسرائیلیات است.