علی صارمی

او یکی از قدیمی‌ترین زندانی‌های سیاسی ایران بوده‌است. او در مجموع حدود ۲۳ سال در زندان‌های ایران پیش و پس از انقلاب زندانی بود. پس از انقلاب برای اولین بار به جرم همکاری با مجاهدین در سال ۱۳۶۱ به سه سال حبس محکوم شد.[2] پس از آن دوباره در سال ۱۳۶۸ به جرم هواداری از مجاهدین به اعدام محکوم شد. این حکم به ۱۰ سال حبس کاهش یافت.[3] به ادعای خبرگزاری‌های دولتی ایران او در سال ۱۳۸۱ به اردوگاه اشرف رفته و آموزش‌های لازم را فرا دیده‌است. این در حالی است که او برای دیدار فرزندش به این اردوگاه در عراق رفته بود.[4] پس از چند دستگیری و آزادی بعد از این اتفاق، او در شهریور ۱۳۸۶، در سالگرد اعدام زندانیان ۱۳۶۷ در محل کارش، دستگیر می‌شود.[2] دادستان تهران دستگیری او را برای آخرین بار را تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۸ اعلام کرده‌است. این تاریخ توسط سازمان‌های حقوق بشری رد شده‌است.[5] در طول مدتی که برای آخرین بار زندانی بود ۷ ماه را در بند ۲۰۹ اوین و بقیه را در بند ۳۵۰ گذراند. در این مدت مورد شکنجه‌های زیادی قرار گرفت.[6]

دادستانی تهران صارمی را متهم به تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی کرده بود. بر اساس همین اتهام دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی در تابستان ۱۳۸۸ او را به اعدام محکوم کرد. این حکم در دادگاه استیناف نیز تأیید شد.[2]

سازمان‌های حقوق بشری زیادی برای جلوگیری از اعدام او تلاش کردند. از آن‌ها می‌توان به سازمان عفو بین‌الملل اشاره کرد که برای جلوگیری از اعدام او نامه‌نگاری‌های زیادی با مسئولان حکومت جمهوری اسلامی ایران انجام داد.[7][8][9]

اعدام وی در سحرگاه ۲۷ دی ماه ۱۳۸۹ در زندان اوین صورت گرفت. این اعدام بدون اطلاع خانواده و وکیل وی صورت گرفت.[4] پس از اعدام وی خانواده و بستگان وی که در برابر زندان اوین تجمع کرده بودند برای مدت کوتاهی دستگیر شدند. جنازهٔ وی نیز پس از اعدام توسط نیروهای امنیتی و شبانه در روستای امیرآباد بروجرد دفن شد.[4] سازمان مجاهدین پس اعدام وی، او را یکی از اعضای خود نامید،[10] در حالی که او فقط برای دیدار فرزندش به اردوگاه اشرف رفته بود. برادر وی عضویت او را در سازمان مجاهدین تکذیب کرده و فقط هواداری وی را از این گروه تأیید کرده‌است.[4]

• اعدام در ایران