شهرستان بهمئی

جمعیت این شهرستان در سال ۱۳۹۵، برابر با۴۲،۲۳۴ نفر بوده‌است.[1] اهالی شهرستان بهمئی لر هستند و به زبان لری صحبت می‌کنند. مردم این شهرستان با گویش لری بهمئی صحبت می‌کنند.لرهای بهمئی بازماندگان ایلامیان باستان هستند که بعدا در دوره اشکانیان در قالب حکومت محلی مستقل به نام الیمائیان ظاهر شدند و نقوش برجسته تنگ سروک مهم‌ترین داده‌های تاریخی در این زمینه هستند.

• نفت: بیش از 90 حلقه چاه نفت و گاز در این شهرستان قرار دارد که طبق قانون مصوب مجلس شورای اسلامی 2در هزار درآمد نفت به عمران آبادی و رفع آلودگی های محیط زیستی ناشی از بهره برداری این چاه ها در بودجه شهرستان در نظر گرفته شده است.
• هرچند ابتدا پالایشگاه بیدبلند 1 در محل شهر لیکک در نظر گرفته شده بود اما با توافق های در آن زمان در محل فعلی احداث شده بود. امید این می رفت که فاز 2 پالایشگاه بیدبلند در دشت لیکک اجرایی شود که این مهم نیز اتفاق نیافتاده است. بنظر می رسد با توجه به منابع فراوان نفتی و تعداد زیاد چاه های غیر فعال در اطراف شهر لیکک در آینده نچندان دوری وزارت نفت ناچار به برپایی تاسیسات نفتی مدرن تری در این منطقه می باشد.
• معدن: معادنی مثل معدن سلستین (سلستین کاربرد نظامی و دارویی دارد)
• محصولات : دامداری شغل اصلی بومیان این منطقه هست و بهترین کیفیت گوشت دام(گوسفند و بز) از منطقه حاصل می شود . محصولات لبنی با کیفیت( دوغ ماست کشک کره و روغن حیوانی اعلا) ممتاز از دیگر محصولات این شهرستان می باشد.
• بادام شیرین و روغن زیتون این شهرستان صادراتی است.
• فعالیت‌های کشاورزی : برداشت محصولات زراعی و باغی.مهمترین محصولات باغی در دشت لیکک ،خرما،لیمو،زیتون،پرتقال و در دشت ممبی و سراسیاب ،بادام شیرین،انگور،انار،انجیر،زردآلو،پسته می باشد.

چشم‌اندازی از تنگ باستانی سولک

نقش برجسته تنگ سولک

تنگ ساولک قریب به ۸۰۰ هکتار می‌باشد. در این منطقه تعداد پنج نقش برجسته از دوران اشکانی و الیمایی همراه با ۱۴ استودان و دو کیلومتر جادهٔ سنگ‌فرش است.

دریاچه برم الوان  : این تالاب به فاصله ۴۰ کیلومتری از شهر لیکک در مسیر ارتباطی به شهر لنده قرار دارد که مساحت آن ۱۵ هکتار، ارتفاع آن از سطح دریا ۱۱۰۰ متر و عمق آن بین ۲۰ تا ۴۰ متر قرار دارد.

دیگر مناطق دیدنی عبارتند از: پوشش طبیعی اطراف بخش سرآسیاب یوسفی، تنگ ماغر، دریاچه برم الوان، جنگل بلوط بهمئی، حاشیه رودخانه تلخ، طبیعت منطقه ممبی، دریاچه سد مارون، منطقه طبیعتی - تاریخی تنگ سروک، منطقه گردشگری قلعه نادر.

قلعه نادر در شمال غربی شهر لیکک واقع شده و در قدیم دژی نظامی محسوب می‌شد. اطراف این قلعه توسط کوه‌های مرتفع و تپه‌های کوچک محصور است و فقط یک یا دو راه برای عبور وجود دارد. این قلعه دارای هشت بخش می‌باشد که طبقه اصلی آن در بالای بخش هشتم با ساختمان‌هایی از گچ برای مقامات و فرماندهان ساخته شده‌است که پی‌ها و آثار آن هم‌اکنون وجود دارد و عرض دیوارهای آن به یک و نیم تا دومتر می‌رسد. در طبقات پایین‌تر حوض‌های آب، محل استراحت نگهبانان و اسب‌هایشان و نیز فبرستان وجود دارد. پایین قلعه چشمه آب گازاران قرار دارد. این قلعه مورد استفاده داعیان فرقه اسماعیلی قرار می‌گرفته‌است. در دوران وزارت جنگ و نخست‌وزیری رضاشاه این قلعه پناهگاه یکی از شورشیان مخالف وی بود.[2]

قلعه‌های حکومتی خوانین در شهر لیکک و بافت تاریخی روستای کارند در ۳۰ کیلومتری شمال غرب لیکک از دیگر دیدنی‌های بهمئی است.

یاریار بهمئی از آوازهای کهن قوم لر است که از فطرت پاک نیاکان سرچشمه گرفته و بخشی از هویت فرهنگی ایل بهمئی را تشکیل می دهد.

بارگاه زیارتی امامزادگان سید اسدالله و سید ابراهیم و امامزاده بابا احمد نیز در این شهرستان قرار دارد.

بقعه امامزاده بابا احمد با گنبد پلکانی شکل در ۱۵ کیلومتری شهر لیکک و در روستای بابا احمد واقع است. به لحاظ معماری این بقعه بنایی است چهارضلعی که در حدود ۲۱/۱۵ متر طول و ۰۷/۱۴ متر عرض و ۹ متر ارتفاع دارد و با استفاده از مصالح سنگ و گچ ساخته شده‌است. قدمت بنای این امامزاده به دوره سلجوقی می‌رسد و گنبد بزرگ و دو طبقه بودن طاقچه‌های این بنا از ویژگی‌های آن محسوب می‌شود. این بقعه در تاریخ ۱۳۸۲ در فهرست آثار ملی ثبت گردید و شجره‌نامه امامزاده بابا احمد به گفته روستاییان و باورهای منطقه‌ای منسوب به امام موسی ابن جعفر است. اکنون کنار امامزاده طوایفی از مشایخ که به گفته خود، از خدمتگزاران امامزاده بوده‌اند، زندگی می‌کنند و کارهای مرمت بنا را در طول دوران انجام داده‌اند.[2]

بقعه امامزادگان سید اسدالله و سید ابراهیم در تنگ منیزور جنب روستای منیزور حدود ۴۰ کیلومتری شهر لیکک واقع شده‌است. این بنا به صورت دو بقعه متصل به هم و با دو گنبد جدا از هم ساخته شده‌است. به گفته آبادگران محلی این دو بقعه متعلق به سید ابراهیم و سید اسدالله نیای سادات منیزوری است که در گویش محلی دو سیدالله می‌گویند. نوادگان این دو امامزاده خود را از تبار امام موسی ابن جعفر می‌دانند.[2]