ساعات کاری
ساعات کاری، مدت زمانی است که کارگر نیرو یا وقت خود را به منظور انجام کار در اختیار کارفرما قرار می‌دهد.
ساعات صرف غذا (اوقات صرف صبحانه و نهار) و استراحت جزء ساعت کار به حساب نمی‌آید و قانوناً جزء ساعت کار محسوب نخواهد شد. در کشور ایران استثنائاً در روزهای ماه رمضان، ساعات ادای فرایض دینی و صرف افطار یا سحری جزء ساعت کار کارگران منظور می‌شود و کارفرما مکلف است، در ماه رمضان، مدتی از اوقات کار را برای ادای فریضه نماز و صرف افطار یا سحری اختصاص دهد.
ساعات کار کارگران شاغل در کارهای سخت و زیان‌آور نباید از ۶ ساعت در هر روز تجاوز نماید.[1]
کار در روزهای تعطیل
بر اساس برخی قوانین، کار در روز تعطیل رسمی از همان ساعت اول به عنوان اضافه کار تلقی و برای هر ساعت آن فوق‌العاده یی معادل ۴۰٪ اضافه بر مزد هر ساعت کار عادی باید پرداخت شود. بدیهی است چنانچه بر اساس عرف و روال کارگاه فوق‌العاده اضافه کار پرداختی در روزهای تعطیل رسمی بیش از میزان اخیرالذکر بوده باشد، عرف و روال مذکور کماکان معتبر و لازم الرعایه می‌باشد.
مزایایی از قبیل سختی کار و فوق‌العاده شغل که به تبع شغل و برای ترمیم مزد در ساعات عادی کار پرداخت می‌شود جزء مزد ثابت محسوب شده و لذا مبنای محاسبه اضافه کاری نیز منظور خواهد شد.
براساس برخی از قوانین کار، تعطیل یک روز معین و مستمر در هفته به عنوان تعطیل هفتگی کارگران اجباری بوده، و انجام کار و نیز اضافه کاری در این روز «حتی با توافق طرفین» بر خلاف مقررات و ممنوع است. به این ترتیب انجام کار در روز جمعه منوط به تعطیل یک روز معین دیگر در هفته می‌باشد. به‌علاوه همچنین کارگرانی که به جای روز جمعه از روز معین و مستمر دیگری در هفته به عنوان تعطیل هفتگی استفاده می‌نمایند، مزد روز جمعهٔ آنان همچنان ۴۰٪ اضافه بر مزد روزهای دیگر هفته خواهد بود.
جستارهای وابسته
منابع
- سهلی، مهدی (۱۳۹۷). الزامات محیط کار. تهران: شرکت چاپ و نشر کتاب های درسی ایران. صص. ۶۷. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۰۵-۲۶۴۴-۶.