دشت
جُلگه یا دشت، سرزمین پست و همواری است که از آبرفت رودها به وجود آمدهاست و به دریا یا دریاچهای دائمی ختم میشود.[1]
به زمین مسطح و نسبتاً همواری میگویند که معمولاً بلندای کمی داشته باشد. اینگونه زمینها به روشهای گوناگون پدید میآیند که هر کدام بر حسب مورد نامگذاری میشوند، مانند جلگه آبرفتی و جلگه ساحلی و همچنین مسیله.
گیاه طبیعی بیشتر جلگههای معتدله علف است که به آن علفزار میگویند. معمولاً به جلگههای خشک و کمگیاهتر دشت هم میگویند.
از جلگههای اصلی ایران میتوان از جلگه خوزستان، جلگه مازندران، جلگه کرمانشاه، جلگه مرودشت، جلگه گرگان، جلگه گیلان نام برد. جلگههای کوچکتر با حاصلخیزی بالا از قرار زیر است جلگه کامفیروز، فیروزآباد، کازرون، ممسنی، باشت، دشت روم، چرام، رامهرمز، خرمآباد، الشتر، درود، ازنا، بروجرد، ملایر، نهاوند، همدان، ارومیه، اردبیل، قزوین
جستارهای وابسته
منابع
- [ http://www.amouzeshelmi.ir/joghrafi/1/04/printable-joghrafi-1-4.htm بایگانیشده در ۲۹ دسامبر ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine, www.amouzeshelmi.ir]