جنبش هنر و پیشه

جنبش هنر و پیشه جنبشی هنری بود که در اواسط سده ۱۹ میلادی به خاطر تحول و دگرگونی در هنر کاربردی به وجود آمد. نوعی از یک واکنش آگاهانهٔ هنرمندان و روشنفکران در برابر صنعتی شدن سریع و بی رویهٔ آن زمان.

واکنش مذکور نه‌تنها کار دستی یا دست‌ساز را وسیلهٔ مناسب برای بیان به حساب می‌آورد، بلکه ارزشی ماندگار را به آن نسبت می‌داد. ریشه‌های فکری این جنبش در مطالعات آگوستوس پوجین ([Augustus Pugin) گسترده می‌شوند.

با تکیه گذاری بر سبک گوتیک، سبکی کهن و در بر گیرندهٔ اصول مسیحیت و متعاقباً پاکی، راستی و درستی؛ اما ناتوان در ساختار.

یکی از پیروان پوجین، جان روسکین (John Ruskin) بود؛ که تاکیدش بر به وجود آوردن این سبک نو بر پایهٔ زیبایی‌های موجود در آثار دوران قرون وسطی به لحاظ سادگی عملی و بنابراین تضاد با سردی و بی روحی صنعت بود. و هم او، در فعالیت‌های منتقدانهٔ هنری خود، پایه‌های شاخهٔ پیش رافایل را نهاد.

از سردمداران پیش رافایل[1] می‌توان به ویلیام موریس اشاره کرد که صدای بلند جنبش هنر و پیشه بود. کار موریس بر پایهٔ زیبایی موجود در رسته‌های قدیمی سده‌های میانهای بود. از دیدگاه او، سده‌های میانه، دوره‌ای همراه با شادی و سرور تعبیر می‌شود؛ با جامعه‌ای به هم پیوسته و بدین ترتیب یک الگوی ضد صنعتی؛ باطبع با تولیدات ضد صنعتی. با این وجود، این جنبش (هنر و پیشه)، پایه‌های اصولی طراحی مدرن را بنا می‌نهد، زیرا که محصولی التقاط‌گرایانه، دل‌پذیر و مجموعاً مدرن‌تر از صنعت آن زمان را ارائه می‌کند.