تنوین
تنوین از نشانه‌های ثانویهٔ الفبای فارسی برگرفته از الفبای عربی است.
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
سه نوع تنوین در زبان عربی وجود دارد که وارد زبان فارسی شده‌است:
- تنوینِ نصب، اً، ـاً، مانند: ظاهراً، عملاً، قبلاً، معمولاً، واقعاً، ابتدائاً، احیاناً، استثنائاً، بِناءً علی‌هذا (بِنائاً علی‌هذا)
- تنوینِ رفع، ــٌـ، مانند: مضافٌ‌الیه، مفعولٌ‌به، مقسومٌ‌علیه
- تنوینِ جرّ، ــٍـ، مانند: بعبارةٍ‌اُخری
از این میان، تنوینِ نصب در زبان فارسی شیوعِ بسیار بیشتری دارد.
نوشتن «ن» به‌جای تنوین
نخستین بار صادق هدایت در کتاب وغ‌وغ ساهاب به‌جای «تنوینِ نصب» از حرف «نون» استفاده کرد. از آن‌جا که کل کتاب طنز است و در سایر کارهای هدایت دیده نمی‌شود، به‌نظر برخی از صاحب‌نظران، او تنها از سرِ شوخی و طنز این جابه‌جایی را انجام داده‌بوده‌است،[1] اما این کار بعدها در بین نویسندگان رواج پیدا کرد. ناصر وثوقی اولین کسی بود که در مجلهٔ اندیشه و هنر این موضوع را به‌طور جدی و پی‌گیر مورد استفاده قرار داد.
داریوش آشوری مخالف استفاده از نون به‌جای تنوین است؛ او می‌گوید: «این شیوه هیچ مشکلی را حل نمی‌کند و تنها بر ابهام خط فارسی می‌افزاید؛ زیرا با نشانهٔ سنتی می‌توان اصلِ عربیِ این نشانه و نقش قیدساز آن را در جمله بازشناخت، اما با این شیوهٔ تازه چیزی می‌شود شبیه هر «ن» پایانیِ دیگر در خط و زبان فارسی.»[1]
جستارهای وابسته
پانویس
- از آشوری، ص۳۸۷
منابع
- دستور خطّ فارسی، مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی، ۱۳۸۵، شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۱۳-۳ http://www.persianacademy.ir وب‌گاه مقدار
|شابک=را بررسی کنید: invalid character (کمک) - آشوری، داریوش (۱۳۸۹)، «داستان تنوین»، پُرسه‌ها و پرسش‌ها، تهران: نشر آگه، ص. ص۳۸۵، شابک ۹۶۴-۳۲۹-۱۹۵-۲