بازوپیمایی

بازوپیمایی (به انگلیسی: Brachiation) شیوه‌ای از حرکت مکانی بر درختان است که در آن، جانور با استفاده از بازوها و دست‌های خود تاب می‌خورد و از درختی به درخت دیگر می‌رود.

میمون عنکبوتی جفری[1] در حال بازوپیمایی.

بازوپیماهای اصلی در میان حیوانات، میمون‌ها، میمون‌های درازدست[2] و سیامانگ‌ها هستند. میمون‌های درازدست می‌توانند با سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعت حرکت کنند و در هر تاب‌خوردن مسافت ۶ متر را بپیمایند. میمون‌های عنکبوتی و اورانگوتان‌ها را جانورانی نیمه‌بازوپیما[3] می‌نامند.

داشتن ناخن‌های کوتاه به‌جای پنجه، انگشت‌های چنگکی، انگشت شست تقابلی[4]، ساعدهای دراز، و مفاصل چرخندهٔ شانه، از ویژگی‌هایی هستند که بازوپیمایی در نخستی‌ها را تسهیل کرده‌است.

ویژگی‌های جسمانی انسان امروزی نشان می‌دهد که انسان‌ها نیایی بازوپیما داشته‌اند. مفصل‌های انعطاف‌پذیر شانه‌ها و انگشت‌های مناسبِ گیرش در انسان‌ها، از جملهٔ این نشانه‌ها هستند. کالبدشناسی انسان نشان می‌دهد که بازوپیمایی احتمالاً یک پیش‌سازگاری[5] برای راه رفتن بر روی دو پا بوده‌است.

پانویس
  1. Ateles geoffroyi
  2. gibbons
  3. semibrachiators
  4. opposable
  5. preadaptation

منابع
  1. Rice, Patricia C.; Norah Moloney (2005). Biological Anthropology and Prehistory: Exploring our Human Ancestry. Pearson Education, Inc., pp. 178-179, 192. ISBN 0-205-38196-0
  2. Brittanica.com
  3. Dictionary.com
  4. MSN Encarta
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.