اشتاوفر

پس از مرگ کنراد در سال (۱۱۵۲ میلادی)، فریدریش اول، معروف به بارباروسا به‌پادشاهی انتخاب شد. وی که از طرف مادری به ولف‌ها نسبت می‌برد، در تحکیم روابط و اتحاد بین طوایف مدعی سلطنت در نقاط پراکنده آلمان، نقش عمده‌ای بعهده داشت. بارباروسا در سال (۱۱۵۶ میلادی) نیز با هاینریش شیرمرد که حاکم زاکسن و بایرن بود، متحد شد و به‌طایفه مادری خود -ولف‌ها- سرزمین و موینسن.

هاینریش ششم پسر فریدریش، پس از لشکرکشی پدرش به ایتالیا و تصرف بخشی از آن سرزمین، با دودمان پادشاهان نورمان متحد شد. در زمان قیصر هاینریش ششم دامنه امپراتوری او از دریای شمال و دریای غرب تا جزیره سیسیل وسعت داشت.

این پادشاه نابغه که از طرف مردم به لقب «اعجوبه زمان» ملقب شده بود، یکی از برگزیده‌ترین پادشاهان آلمانی-رومی قرون وسطا است. او تحصیلکرده‌ای بود دانشمند که به چندین زبان خارجی تسلط داشت. قیصر فریدریش دوم در تمام عمر علاقه و احترام خود را به دین اسلام آشکار می‌نمود در ضمن از تعقیب منافقان و مشرکان مسیحی نیز کوتاهی نمی‌کرد.

پس از مرگ فریدریش دوم، پایه‌های قدرت و شوکت سلطنت اشتاوفرها ابتدا در آلمان و سپس در ایتالیا درهم شکست. کنراد چهارم آخرین وارث بلاواسطه تاج و تخت این خاندان، در سال (۱۲۵۴ میلادی) به‌فرمان کارل فن آنجیو به تبر جلاد سپرده شد.

• فریدریش اول، بارباروسا، ۱۱۵۲–۱۱۹۰
• هاینریش ششم، قیصر، ۱۱۶۹–۱۱۹۷
• فیلیپ فن شوابن، قیصر، ۱۱۹۸–۱۲۰۸
• فریدریش دوم، قیصر، ۱۲۲۰–۱۲۵۰
• کنراد چهارم، ۱۲۳۷–۱۲۵۴

• لمباردی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ اشتاوفر موجود است.