کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدشدن اجباری

کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدشدن اجباری (انگلیسی: International Convention for the Protection of All Persons from Enforced Disappearance) یک قرارداد حقوق بشر بین‌المللی مربوط به سازمان ملل متحد است که برای ممانعت از ناپدیدشدن اجباری اشخاص در نظرگرفته شده و در قانون بین‌الملل جنایت علیه بشریت تعریف شده‌است. این قطعنامه توسط مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۶ تصویب شد و در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۰۷ به امضای دبیرکل رسید. در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۰[3] به قانون لازم‌الاجرا تبدیل گردید که در اوت ۲۰۱۷ توسط ۹۶ کشور جهان امضا شده و ۵۷ کشور بر آن صحه گذارده‌اند.[2]

کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدیدشدن اجباری
کشورهای امضاکننده کنوانسیون:
  امضاء و تأیید رسمی
  امضاء و تأیید نشده
  نه تأیید و نه امضاء
نوعمجمع عمومی سازمان ملل متحد قطعنامه
پیش‌نویس۲۹ ژوئن۲۰۰۶[1]
امضا شده۶ فوریه۲۰۰۷[2]
مکانپاریس
اجرا۲۳ دسامبر۲۰۱۰[2]
شرط۳۲ تصویب کردند
امضاکنندگان۹۶[2]
گروه‌ها۵۷[2]
ضامندبیرکل سازمان ملل متحد
زبان‌هاعربی، چینی، انگلیسی، فرانسه، روسی، اسپانیای

خلاصه

این پیمان‌نامه مشابه الگوی کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه می‌باشد که روی موازینی توافق شده‌است و شامل ۴۵ ماده می‌باشد و از جمله شامل رعایت قانون آیین دادرسی، نقض حقوق افراد بازداشت شده، از جمله متهمانی که بدون اتهام در زندان نگه داشته می‌شوند، استفاده گسترده نظام مند از بازداشت خودسرانه و ناپدید شدن اجباری، عدم دسترسی متهم به وکیل منتخب خود، عدم صدور احکام وثیقه برای بازداشت شدگان، شرایط بد زندان، گزارش‌های شکنجه و تجاوز و دیگر انواع خشونت جنسی بازداشت شدگان، تکنیک‌های خشن بازجویی و استفاده از فشار روی خویشان و نزدیکان، شامل دستگیری آنها، به منظور اخذ اعترافات دروغین که در محاکمه آن افراد از آن استفاده می‌شود می‌باشد.[4]

منابع

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.