نبرد دیرالجثالیق

شکست مختار و عدم حضور وی در عرصه سیاسی موجب شد تا برای رهبری جهان اسلام میان عبدالملک و عبدالله بن زبیر رقابت ایجاد شود. امویان قادر به ایستادن در مقابل زبیریان در عراق و مناطق شرقی نبودند. اوضاع داخلی برای خلیفه اموی نگران‌کننده بود. عبدالملک برای مقابله با ابن زبیر تصمیم گرفت تا اوضاع داخلی را سامان بخشد از جمله مسئله - ابو امیه عمرو سعید اموی اَشدَق -را به عنوان رقیب اموی حل کرد و همبستگی را به خاندان اموی برگرداند. همچنین از ناتل بن قیس جذامی که طرفدار ابن زبیر و حاکم فلسطین بود خلاص شد. در رابطه با اوضاع خارجی عبدالملک با امپراتور روم ژوستینین دوم معاهده‌ای را امضا و بدان‌ها مالیات پرداخت کرد. عبدالملک مشکلات را به نفع خود حل کرد و نظامش را نیرومند ساخت و از سویی دیگر توانست بر سپاه ابن زبیر پیروز شود.[2]

عبدالملک متوجه شده بود که نیروی ابن زبیر در عراق نهفته و پیروزی بر او در عراق موجب سرنگونی کامل زبیریان می‌شود بنابراین با سپاهی روانه عراق شد در صورتی که مصعب برای حمله به خلیفه اموی از کوفه به شمال حرکت کرده بود. خلیفه اموی برای ضعیف کردن جبهه دشمن روشی را در پیش گرفت و با رهبران عراق در سپاه ابن زبیر توافق کرد و آنان نیز به سپاه اموی پیوستند. مصعب از این توافق آگاه شد، ولی اقدامی انجام نداد بدین خاطر که نمی‌خواست در میان سپاهیانش که در حال تدارکات برای جنگ است اختلاف و دشمنی ایجاد شود؛ ولی در نهایت فرماندهان و اعضای سپاهش به جبهه دشمن پیوستند.[3]

عبدالملک بن مروان سپاهی را برای نبرد با مصعب آورد و مصعب را در محلی به نام دیرالجثالیق یا به عبارتی مسکن شکست داد و مصعب و فرزندش عیسی را به قتل رساند. در جریان این جنگ ابراهیم بن مالک اشتر که در جبهه مصعب بود و او را یاری می‌داد کشته شد. بعد از کشته شدن مختار و مصعب کوفه تحت تصرف عبدالملک مروان درآمد.[4]

• طقوش، محمدسهیل (۱۳۸۶). دولت امویان. ترجمهٔ حجت‌الله جودکی. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.
• ممتحن، حسینعلی (۱۳۸۱). تاریخ سیاسی اسلام در عصر امویان. تهران: مرکز چاپ و انتشارات دانشگاه شهید بهشتی.