ملک حسین

حسین پسر طلال بن عبدالله شاه پیشین و پدر عبدالله دوم شاه فعلی اردن و از خاندان هاشمی است که نسب خود را به محمد بن عبدالله بنیانگذار دین اسلام (فاطمه و فرزندش حسن) رسانده و مدعی هستند که او چهل‌ویکمین نواده از نسل محمد است.[1][2]

حسین در کالج ویکتوریا در اسکندریه، مدرسه هارو در انگلیس (در آن‌جا همکلاس و دوست فیصل پسرعمویش و پادشاه آینده عراق بود) و مدرسه نظامی سلطنتی سندهرست (مانند پدرش) تحصیل کرد. در ۲۰ ژوئیه ۱۹۵۱ او که در کنار پدربزرگش عبدالله پادشاه اردن مشغول نماز جماعت در مسجدالاقصی بود، هدف تیراندازی یک فلسطینی قرار گرفت و زخمی شد.[3] قتل‌عام چریک‌های سازمان آزادیبخش فلسطین و اخراج پناهندگان فلسطینی در سپتامبر ۱۹۷۰ معروف به سپتامبر سیاه از حوادث مهم دوران فرمانروایی ملک حسین بود. با مرگ ملک عبدالله در این حادثه، فرزندش طلال بر جای او نشست و یک‌سال بعد با برکناری ملک طلال از مقام سلطنت به دلیل ابتلا به بیماری روان‌گسیختگی (اسکیزوفرنی)، حسین شانزده ساله پادشاه اردن شد.

مراسم تاجگذاری ملک حسین پس از رسیدن او به سن قانونی در ۲ می ۱۹۵۳ برگزار شد.

یکی از مهمترین مسائل اردن در دوران فرمانروایی شاه حسین تشکیل کشور اسرائیل و درگیری کشورهای عربی با آن بود. اردن که بیشترین مرز مشترک با اسرائیل را دارد، پس از جنگ ۱۹۴۸ اعراب و اسرائیل بخش مهمی از کشور فلسطین از جمله اراضی موسوم به کرانه باختری رود اردن و اورشلیم شرقی را به تصرف خود درآورد، اما در سال ۱۹۶۷ در جنگ شش روزه این نواحی را از دست داد و علاوه بر آن پذیرای صدها هزار آواره فلسطینی شد.