سینمای چاد

سینمای چاد به صنعت فیلم‌سازی در این کشور اشاره دارد. صنعتی که اگرچه خرد است اما روند رو به رشد دارد. چاد تا سال ۱۹۶۰ جزیی از قلمروهای فرادریایی فرانسه بود. به نظر می‌رسد اولین فیلمی که در این سرزمین ساخته شد ریشه‌هایی از بهشت ساخته جان هیوستون محصول ۱۹۵۸ باشد.

محمد صالح هارون نفر دوم از چپ در جمع هیئت داوران جشنواره کن ۲۰۱۱

سینمای پس از استقلال

پس از استقلال و در دهه ۶۰ ادوارد سیلی مستندهای کوتاه و بلندی درباره مردمان بومی و اوضاع و احوال اجتماعی در چاد ساخت که در چندین سینما نمایش داده می‌شد. در دهه ۶۰ در اِنجامِنا ۵ سالن سینما وجود داشت که در بین آن‌ها سینما نورماندی مشهورترین بود. در همین دهه در شهرهایی مانند ساره، موندو و آبشی نیز حداقل یک سالن نمایش فیلم ساخته شده بود.[1][2]

در دهه ۷۰ و ۸۰ به دلیل شروع جنگ‌های داخلی و مداخلات نظامی خارجی، فیلم و سینما به‌طور کلی در این کشور تعطیل شد. در ۱۹۹۰ پس از سرنگونی حکومت حسین حبری دیکتاتور چاد توسط ادریس دبی اوضاع کشور تا حدودی تثبیت شد و امکان توسعه یک صنعت فیلم نوپا را فراهم کرد.[3][4][5][6]

سینمای دهه ۹۰

مهمترین سینماگران حال حاضر سینمای چاد محمد صالح هارون، عیسی سرژ کوئلو و آبکار چنه ماسار هستند که عمدتاً در اواخر دهه ۹۰ از بدنه سینمای چاد ظهور کردند. محمد صالح هارون در جشنواره‌هایی از جمله جشنواره فیلم و تلویزیون پان آفریقا واگادوگو، جشنواره فیلم ونیز و جشنواره کن حضور داشته‌است. آبونا (۲۰۰۲)، مردی که جیغ می‌کشد (۲۰۱۰) و یک فصل در فرانسه (۲۰۱۷) از مهمترین فیلم‌های وی به‌شمار می‌آیند.

چاد تاکنون ۲ فیلم به عنوان نماینده سینمای این کشور در جایزه اسکار معرفی کرده‌است که هردو فیلم با کارگردانی محمد صالح هارون بوده‌است. آبونا در هفتاد و پنجمین دوره جوایز اسکار در سال ۲۰۳ و گری‌گری در هشتاد و ششمین دوره جوایز اسکار در سال ۲۰۱۴ به عنوان نماینده سینمای چاد به آکادمی اسکار معرفی شده بودند. یوسف جااورو بازیگر سینمای چاد در عمده فیلم‌های محمد صالح هارون حضور داشته‌است.[7][8][9][10][11]

در سال ۲۰۱۱ رسماً اعلام شد که دولت چاد پس بازسازی سینمای قدیمی نورماندی در انجامنا به بازگشایی آن خواهد پرداخت. در حال حاضر سینما نورماندی تنها سینمای فعال در چاد است.[12]

جستارهای وابسته

منابع
  1. Ndiltah، Patrick (۲۰۱۰-۱۰-۱۲). «Que sont devenues les salles de cinéma au Tchad ?». Africultures (به فرانسوی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  2. "Cinema of Chad". Wikipedia. 2020-07-22.
  3. «Un cinéma renaît à N'Djamena, sur un continent privé de salles obscures – Jeune Afrique». JeuneAfrique.com (به فرانسوی). ۲۰۱۱-۰۴-۰۸. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  4. Farah، Douglas (۲۰۰۰-۱۱-۲۷). «Chad's Torture Victims Pursue Habre in Court» (به انگلیسی). Washington Post. شاپا 0190-8286. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  5. Lansford, Tom (25 April 2017). Political Handbook of the World 2016-2017. CQ Press. ISBN 978-1-5063-2715-0. Retrieved 22 November 2017 – via Google Books.
  6. Welle (www.dw.com)، Deutsche. «Chad's authoritarian Deby unwilling to quit | DW | 08.04.2016». DW.COM (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  7. Jr، Mike Fleming؛ Jr، Mike Fleming (۲۰۱۷-۰۷-۲۵). «Toronto Film Festival 2017 Unveils Strong Slate». Deadline (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  8. "ACADEMY ANNOUNCES RULES FOR 92ND OSCARS". Oscars.org | Academy of Motion Picture Arts and Sciences. 2019-04-23. Retrieved 2020-10-02.
  9. Ewing, Jeff. "Academy Announces Rule Changes For 92nd Oscars". Forbes. Retrieved 2020-10-02.
  10. "Mahamat-Saleh Haroun". IndieWire. Retrieved 2020-10-02.
  11. «VERTIGO | Fatherlands: On Mahamat-Saleh Haroun, Africa and an Evolving Political Cinema». www.closeupfilmcentre.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۱۰-۰۲.
  12. Newspaper, From the (2011-04-09). "Chad`s only cinema dusts off its silver screen". DAWN.COM. Retrieved 2020-10-02.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.