سیاست الگوسازی جمهوری اسلامی
سیاست الگوسازی جمهوری اسلامی ایده‌ای است برآمده از پیروزی انقلاب و نظام جمهوری اسلامی که بیان می‌دارد ایران باید در سیاست خارجی خود «الهام‌بخش» باشد و شیوه حکومتی خود را به عنوان یک الگو برای دیگر کشورها –به ویژه کشورهای اسلامی– مطرح کند.[1] هدف این الگودهی لزوماً ارائه نسخه‌ای عینی از ولایت فقیه نیست و الگوگیرنده‌ها می‌توانند برداشت خود از مردم‌سالاری دینی را بازسازی کنند.[2]
این سیاست در واقع یکی از راه‌های صدور انقلاب محسوب می‌شود[3][4] و نظریه ام‌القری را بسط می‌دهد.[5]
ابزارهای اجرایی این سیاست، مبتنی بر سه عامل دیپلماسی عمومی،[6] استفاده از تریبون سازمان‌های بین‌المللی[7] و حمایت از گروه‌های اسلامگرایی مانند حزب‌الله لبنان و حماس[8] است. خط مشی حزب‌الله لبنان در سال‌های اخیر و روی کار آمدن دولت نوری مالکی در عراق پس از سقوط صدام از اقدامات در راستای این سیاست بوده‌است.[9]
پانویس
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۳۱.
- خبرگزاری فارس.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۲۳.
- فهیمی.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۳۰.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۳۴.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۳۷.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۳۸.
- دهقانی فیروزآبادی و رادفر، ۱۴۳.
منابع
- دهقانی فیروزآبادی، سید جلال؛ رادفر، فیروزه (پاییز و زمستان ۱۳۸۸)، «الگوی صدور انقلاب در سیاست خارجی دولت نهم»، دانش سیاسی (۱۰)، ص. ۱۵۰-۱۲۳
- «یک حقیقت و دو تجلی». خبرگزاری فارس. ۱۵ خرداد ۱۳۹۲. دریافت‌شده در ۱۳ دی ۱۳۹۲.
- فهیمی، فاطمه. «صدور انقلاب از نگاه رهبران انقلاب اسلامی (۲)». مرکز اسناد انقلاب اسلامی. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژانویه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۳ دی ۱۳۹۲.
