رضاقلی میرزا

هنگامی که نادرشاه به هندوستان می‌رفت رضاقلی خان را به نیابت سلطنت برگزید، وی در غیاب پدر شاه تهماسب دوم و بیشتر اعضای خانواده‌اش را در سبزوار کشت و امید داشت که پس از مراجعت پدر مقام خود را حفظ کند و سلطنت را برای خود نگاه دارد. پس از مراجعت نادر به ایران آنگاه که برای جنگ با لزگیان از راه استرآباد و مازندران عازم شروان گردیده بود در ضمن عبور از جنگلهای مازندران مورد سوء قصد دو تن افغانی قرار گرفت و گلولهٔ یکی از آن دو بازوی راست او را خراشید و دستش را زخمی کرد.

نادر تصور کرد که رضاقلی میرزا مسبب این توطئه‌است. شاهزاده محاکمه شد و حتی بدو قول دادند که اگر اعتراف کند معاف خواهد شد اما او به بیگناهی خود مُصِر بود. پس از لشکرکشی لزگیها حکم شد رضاقلی را کور کنند و چنین کردند اما نادر بعدها از این عمل خود پشیمان گردید. علیقلی خان برادرزادهٔ نادر که بعد از نادر خود را پادشاه خواند و به علی شاه (عادل شاه) شهرت یافت رضاقلی میرزا و دیگر شاهزادگان را که در کلات بودند یک روز به قتل رسانید و فقط شاهرخ میرزا زنده ماند.[1]

هدایت او را در شمار گویندگان آورده گوید: گاهی بیتی می‌گفته‌است و این رباعی از آن جمله است:

رضاقلی میرزا به سال ۱۱۶۰ ه‍.ق (۱۱۲۶ خورشیدی) کشته شد.

}}