رجب‌علی خیاط

رجبعلی نکوگویان در سن دوازده سالگی پدرش را از دست داد.[1] رجبعلی نکوگویان دارای ۹ فرزند، شامل: پنج پسر و چهار دختر بود که یکی از دخترانش در کودکی از دنیا رفت. رجبعلی نکوگویان در عالم سیاست نبود، وی پایبند به احکام شریعت و مقلد سید محمد حجت کوه‌کمری بود.[6]

او برای اداره زندگی خود، شغل خیاطی را انتخاب كرد و از اين رو به «رجبعلی خياط» معروف شد.

زندگی‌نامه و گفته‌های رجبعلی توسط محمد محمدی ری‌شهری با عنوان کیمیای محبت به چاپ رسید. این کتاب که بسیار مورد توجه قرار گرفت تا سال ۹۲ به چاپ چهل و سوم رسید. ناشر این کتاب انتشارات مؤسسه علمی‌فرهنگی دارالحدیث است.[7]

خانه خشتی رجبعلی كه از پدرش به ارث برده بود در خيابان مولوی كوچه سياه‌ها (شهيد منتظری) قرارداشت. وی تا پايان عمر در همين خانه زيست. خانه رجبعلی كارگاه خياطی او نيز بود.

در سال ۱۳۸۷ کتابی به نام «عارف‌سازی و معرفت‌سوزی» نوشته منصور کیانی در رد برخی مدعیات رجبعلی خیاط منتشر شد. این کتاب با رویکرد انتقادی، بسیاری از مدعیات رجبعلی خیاط را به چالش کشیده است. بایگانی‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۲۰ توسط Wayback Machine

علی‌اکبر رشاد رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی نیز در سخنانی با کنایه زدن به رجبعلی خیاط گفته است: « البته من مخالف عرفان نیستم مثلا عرفان محی الدین داریم که عرفان نظری را تأسیس کرده است اما ای‌ کاش عرفان همین محی الدین را ترویج می‌کردیم الان خیاط، بغال و بزاز و ... را الگو می‌کنیم اینها افراد عوامی بودند که در عوامی خود متشرع بودند و به همین جهت عوالمی را طی کرده‌اند البته من به این افراد توهین نمی کنم و برایشان ارزش قائلم آن‌ها افراد بزرگی بودند اما نمی‌توانند امروزه الگو باشند آنها در عوامی خود پیشرفت کردند درحالی که عرفان معرفت و سواد می‌خواهد به جامعه دانشگاهی امروز نباید چنین افرادی را این‌گونه تبدیل به الگو کنیم و جامعه معرفی کنیم.»[8]

همچنین کارشناس «گروه فرهنگی المیزان» در پاسخ به سوالی مورد نظر منفی رجبعلی خیاط درباره مولوی می گوید: «مرحوم رجبعلی خیاط نتوانسته‌اند از مولوی استفاده کنند. امثال آیت‌اللّه مطهری و مقام معظم رهبری و آیت‌اللّه طهرانی و آیت‌اللّه انصاری همدانی و علامه قاضی طباطبایی توانسته‌اند از مولوی بهره‌مند شوند.»[9]

رسول جعفریان می‌گوید: «نکند آن تصوف در قالب دیگری در میان ما بروز کرده و ما از آن بی‌خبر مانده‌ایم؟ ... دیدم که در سالهای اخیر چه اندازه در باره کرامات مرحوم آقای بهاءالدینی و مرحوم آیت الله  آقای بهجت گفتند و نوشتند. گاه تکذیب شد و اغلب به سکوت گذشت ... آیا این موارد، که شمار آنها بسیار زیاد و رو به فزونی است و افراد جدیدی هم به آنها اضافه می شود و از دو دهه قبل با انتشار مطالبی در باره همین ملاآقاجان و مرحوم نخودکی و حداد و نیز مرحوم رجبعلی خیاط و ... شروع شد، نمی‌تواند سوال اول ما را پاسخ بدهد؟ صد البته پاکی آنان ربطی به این سبک و سیاق داستان گویی در باره ایشان ندارد.»[10]

• گفتگوی کیهان فرهنگی با جناب استاد سید محمد حسین قاضی فرزند آیت‌الله سید علی قاضی طباطبایی بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۱۰-۲۳ توسط Wayback Machine