دیرکوند
دیرکوند یا دریکوند یکی از ایل‌های لر ساکن پیشکوه و بخشی از مردم ایل بالاگریوه هستند. سکونتگاه دیرکوندها جنوب شهرستان خرم‌آباد است.[1] بخشی از جمعیت دیرکوندها نیز ساکن شهرستان اندیمشک و ملایر ،ایلام ،هستند.[2]
تاریخ
ایل دیرکوند (دریکوند) به شاخه‌های اصلی بهاروند، قلاوند، نجفوند، طافی، طالب‌وند، ساتیاروند، گلالی‌وند، شورآووی، زینی‌وند تقسیم می‌شود.[3] دریکوندها در دهه ۱۸۷۰ میلادی حدود ۲٬۰۰۰ خانوار جمعیت داشتند که تا دهه ۱۹۲۰ میلادی جمعیت دریکوندها با ۸٬۰۰۰ تا ۱۰٬۰۰۰ خانوار افزایش یافت.[3] ولادیمیر مینورسکی دریکوندها را از قبیله جنگروی معرفی می‌کند. هنری راولینسون اما دریکوندها را مردمانی شجاع و غارتگر معرفی می‌کند که در مسیر اندیمشک، خرم‌آباد، بروجرد به غارت کاروان‌ها می‌پرداخته‌اند که آخرین غارت این در اواسط قرن نوزده میلادی صورت گرفت که کاروان بی‌نام نشانی معروف به کاروان لنج که از جنوب به سمت تهران در حرکت بود را کامل غارت نمودن و امنیه‌های همراه کاروان را به قتل رساندند.[4]
زبان
دریکوندها جزئی از لرهای بالاگریوه هستند و به گویش بالاگریوه‌ای صحبت می‌کنند.[5]
جمعیت
جمعیت طوایف مختلف ایل دیرکوند در دوران حکومت پهلوی حدود ۱۱٫۰۰۰ خانوار ذکر شده‌است. علی رزم‌آرا در سال ۱۳۲۰ ه.ش جمعیت طایفه کرفوند و شوراوی را ۴۵۰ خانوار و جمعیت طایفه بهاروند را ۴٫۸۵۰ خانوار و جمعیت طایفهٔ میر را ۴٫۵۰۰ خانوار ذکر کرده‌است. در سال ۱۳۳۷ه.ش نیز طایفه قلاوند ۱٫۲۰۰ خانوار و جمعیت طایفه زینی‌وند ۵۵۰ خانوار ذکر شده است.[6] ناگفته نماند از دیگر طوایف دیرکوند مانند نجفوند آمار جمعیتی ذکر نشده است.
وجه تسمیه نام
بر اساس روایت‌های محلی اسم این ایل از نام شخصی به نام دِرَک گرفته شده است که فردی هم‌عصر شاه عباس اول بوده است.[7]
جستارهای مرتبط
پانویس
- «DĪRAKVAND». دانشنامه ایرانیکا. ۱۵ دسامبر ۱۹۹۵. دریافت‌شده در ۷ مارس ۲۰۱۵.
- «دیرکوند». لغتنامه دهخدا. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۵ مه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۲۵ مه ۲۰۱۴.
- سکندر امان‌اللهی بهاروند (۱۳۹۳). قوم لر. ص. ۱۵۰.
- بالاگریوه، مرادحسین پاپی (۱۳۹۰). تبار هخامنش دیار بالاگریوه. افلاک. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۱۸۶-۰۰۹-۹. از پارامتر ناشناخته
|ماه=صرف‌نظر شد (کمک) - دیرکوند. دانشنامه جهان اسلام.
- امان‌الهی بهاروند، قوم لر، ۱۵۰.