دگما ۹۵
دوگما ۹۵ (به انگلیسی: Dogma ۹۵) یک سبک سینمایی است که توسط لارس فون تریر و توماس وینتربرگ دو کارگردان دانمارکی در سال ۱۹۹۵ ایجاد شد و بعدها عدهٔ دیگری از کارگردانها از نقاط مختلف جهان به آنها پیوستند. دوگماییها یک مانیفیست سفت و سخت در باب فیلمسازی داشتند. هدف از این مانیفیست هرچه واقعگراتر کردن سینما بود. آنها به کار بردن انواع گوناگون تمهیدات مصنوعی را در سینما ممنوع کردند و فقط به کارگیری صحنههای طبیعی با نورهای طبیعی و دوربین روی دست را مجاز شمردند. از نظر آنها فیلمبرداری حتماً باید در لوکیشن و بدون دستکاری محیط صورت گیرد. آنها استفاده از موسیقی زمینه، نورهای مصنوعی، طراحی صحنه، استفاده از فیلترها و کلاً تمامی دستکاریهای محیط را ممنوع اعلام کردند. [1] دوگماییها فیلمهای خود را به ترتیب دوگما یک، دوگما دو الی آخر نام نهادند.[2]
فیلمهای شاخص
- دوگما یک: جشن (۱۹۹۸) توماس وینتربرگ
- دوگما دو: پخمهها (احمقها) (۱۹۹۸) لارس فون تریر
- دوگما سه: واپسین سرود میفونه (۱۹۹۹) سورن کراگ یاکوبسن
- دوگما چهار: شاه زنده است (۲۰۰۰) کریستین لورینگ
- عشاق (۱۹۹۹) جان مارک بار
- خوشقلب (۲۰۰۲) سوزان بیر
پانویس
- کمالی نیا، صص ۳۱۹-۳۲۲
- ویکیپدیایی انگلیسی
فهرست منابع
- کمالینیا، فرزین، جنبشها و سبکهای سینمایی، انتشارات نگارهپرداز صبا، ۱۳۷۸
- ویکیپدیای انگلیسی