تئاتر شقاوت
تئاتر شقاوت (به انگلیسی: Theatre of Cruelty) و (به فرانسوی: Théâtre de la Cruauté)، گونه‌ای فراواقع‌گرایانه از تئاتر است که توسط آنتونن آرتو و در کتاب تئاتر و همزادش تئوریزه شده‌است. وی در این کتاب می‌نویسد: «تئاتر بدون عنصری از شقاوت در ریشهٔ هر منظر، شکل نمی‌گیرد. در وضعیت کنونی منحط ما، از طریق جسم ماست که متافیزیک باید ساخته شده و دوباره وارد ذهن ما شود.» آرتو با شقاوت به سادیسم یا ایجاد درد در دیگری اشاره نمی‌کند. بلکه به عزمی سخت، خشونت‌بار و فیزیکی، که به از بین بردن واقعیتِ نادرستی که (به گفتهٔ وی) «مانند کفنی روی آگاهی و ادراک ما را پوشانده است» می‌انجامد، اشاره می‌کند.[1]
جستارهای وابسته
- تئاتر پوچی
- فراواقع‌گرایی
- تئاتر و همزادش (کتاب)
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Theatre of Cruelty». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ اوت ۲۰۱۳.
جنبش‌های پیشرو | ||
|---|---|---|
| هنرهای تجسمی | هیجان‌نمایی انتزاعی • هنر نو • هنر مفهومی • ساخت‌گرایی • حجم‌گری • د استایل • هیجان‌نمایی • فوویسم • دریافتگری • پسادریافتگری • کاملاًرنگی • منتاقض‌ها • انتزاع تغزلی • هنر پستی • هنر اسلوونیایی جدید • هنر عامه • ساختارگری ناب |  |
| موسیقی | آرس سابتیلیتور • جاز آوانگارد • متال آوانگارد • جاز آزاد • موسیقی الکترونیک • موسیقی الکتروآکوستیک • موسیقی مینیمال • موسیقی اینداستریال • راک تجربی • پراگرسیو راک • موسیقی نویز • موسیقی درون • پست‌راک • موسیقی کانکریت • نو وِیو • کراوت‌راک • راک مخالف • دومین مکتب موسیقی وین • موسیقی دوازده‌نغمه‌ای • سریالیسم | |
| شعر و ادبیات | پنگوئن‌های عصبانی • آسِمیک رایتینگ • سایبرپانک • شعر پسانوگرا • شعر فلارف • شاعران کلامی • نئوتریک • اُبریو • اولیپو | |
| سینما و تئاتر | ||
| عام | باوهاوس • دادا • فلاکسوس • آینده‌گری • لتریسم • نودادا • نئوایسم • ساده‌گرایی • پساساده‌گرایی • بدویت‌گرایی • موقعیت‌گرایان بین‌المللی • سوسیال‌رئالیسم • فراواقع‌گرایی • نمادگرایی | |
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.