دکستر گوردون

دکستر گوردون (انگلیسی: Dexter Gordon‎؛ زاده ۲۷ فوریهٔ ۱۹۲۳ درگذشته ۲۵ آوریل ۱۹۹۰(1990-04-25) ) هم مانند مایلز دیویس در خانواده ای از طبقهٔ متوسط (در لس آنجلس) به دنیا آمد، جایی که او بدلیل دور بودن از مرکز موسیقی جَز در دههٔ ٣٠، آن را تقریبن مانند "زندگی در اروپا" می دانست!

دکستر گوردون
اطلاعات پس‌زمینه
زاده	۲۷ فوریهٔ ۱۹۲۳
درگذشته	۲۵ آوریل ۱۹۹۰ (۶۷ سال)
ژانر	جاز, سوینگ, بیباپ, hard bop
سال‌های فعالیت	۱۹۴۰–۱۹۸۶
ناشر(ان)	Blue Note, Savoy, کلمبیا رکوردز
همکاری‌های مرتبط	دیزی گیلیسپی, Gene Ammons, Wardell Gray, لایونل همپتون, Billy Eckstine
وبگاه	www.dextergordon.com

او که در ابتدا مانند دیگر نوازندگان ساکسفون تنور، کلمن هاوکینز را به عنوان الگو برای بداهه نوازی هارمونیک خود انتخاب کرد، اولین بار بعد از شنیدن صدای ساکسفونِ لستر یانگ در سال ١٩٣٩ که به همراه گروه کانت بیسی به لس آنجلس آمده بود، شیفتهٔ "شیوه ی تلخ و شیرین (bittersweet)" او شد. او دربارهٔ لستر می گوید: "لستر یک روش برای گفتن یک داستان با هرچیزی که می نواخت داشت."

به دکستر گوردن بدلیل قد بلندش، لقب "Long Tall Dexter" داده بودند و هم چنین دارای شوخ طبعی خاص خود بود که حتی موسیقی اش نیز از این ویژگی بهره می برد.

در دههٔ ٤٠ با ورود به نیویورک، با چارلی پارکر و بی باپ آشنا شد. او ملودی‌های موجز یانگ را با هارمونی پیشرو و ریتم‌های نامتقارن چارلی پارکر ترکیب کرد که حاصل آن، صدایی شفاف و مسحورکننده بود. دکستر هم مانند مایلز، گرفتار وجه تاریک زندگی بِرد، یعنی هروئین شد که موجب شد دههٔ بعدی برای او بدلیل محکومیت‌های مکرر، تبدیل به فاجعه شود. اما او توانست در دههٔ ٦٠ جایگاه خود را به عنوان یکی از برترین نوازندگان ساکسفون نسل خود، با آلبوم‌های شاهکار Go! و Our man in Paris (طی همکاری با کمپانی بلونت) تثبیت کند.

دکستر بمدت ١٤ سال، در اروپا (پاریس و کوپنهاگ) ساکن شد. (همانند بسیاری از نوازندگان دیگر سیاهپوست که اروپا برای آن‌ها بدلیل تبعیض نژادی در آمریکا مثل یک "پناهگاه آسوده" بود) و در سال ١٩٧٦ با اجرا در کافهٔ ویلیج ونگارد و آلبوم "Homecoming" بازگشتی رویایی به نیویورک داشت. او که سال ١٩٩٠ از دنیا رفت، بر روی نوازنده‌های زیادی از جمله جان کولترین و سانی راولینز (به اذعان خودشان) تأثیر گذاشت. او در سال 1989 با توانست با بازی در فیلم نزدیک نیمه شب (به کارگردانی برتران تاورنیه) کاندید اسکار شود.