دریدنوت

دریدنوت، گونهٔ غالب نبردناو در اوایل قرن بیستم بود. مدل اولیهٔ آن متعلق به نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا بود که به آب انداخته شدن آن در سال ۱۹۰۶ در یاد مردم آن روزگار، خاطره‌ای ماندگار شد و نام «دریدنوت» را بر او نهادند و نبردناوهای پیش از آن نیز، به «پیش دریدنوت‌ها» معروف شدند. طراحی دریدنوت از دو جهت انقلاب محسوب می‌شد: مجهز شدن به سلاح‌ها سنگین‌تر نسبت به کشتی‌های سابق، و دیگر نیروی پیش‌ران توربین بخار. با تبدیل شدن دریدنوت‌ها به نمادی از قدرت ملی، دستیابی به گونه‌های پیشرفته‌تر آن به عاملی حیاتی در عصر رقابت نیروی دریایی انگلستان و آلمان تبدیل شد. در آن زمان، با به آب انداخته شدن هر دریدنوت، توازن قوای دریایی، به صورت آنی تغییر می‌کرد. در نتیجه، در سراسر جهان، رقابت بر سر دریدنوت‌ها از جمله در آمریکای جنوبی و بخصوص در اوایل جنگ جهانی اول سرسام‌آور بود. بعلاوه، طراحی‌های موفقیت‌آمیز به سرعت، دریدنوت‌ها را از لحاظ اندازه، تجهیزات، تسلیحات و نیروی پیش‌ران ارتقا می‌دادند. پس از پنج سال، نبردناوهای جدید دریدنوت را منسوخ نمودند. این ناوهای قوی‌تر، «سوپر دریدنوت» نامیده شدند. پس از جنگ جهانی اول، اغلب دریدنوت‌های اولیه بر اساس مواد معاهدهٔ نیروی دریایی واشینگتن کنار گذاشته شدند. تنها دریدنوت باقیمانده، یواس‌اس تگزاس (بی‌بی-۳۵) است که در نزدیکی مکان تاریخی یادبود نبرد سن جاسینتو قرار گرفته‌است.

اچ‌ام‌اس دریدنوت (۱۹۰۶) نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا، نخستین دریدنوت جهان

یواس‌اس تگزاس (بی‌بی-۳۵)، تنها دریدنوتی که همچنان شناور است. این دریدنوت در ۱۹۱۲ به آب انداخته شده‌است و اکنون در یک موزهٔ کشتی قرار دارد.

در اوایل قرن بیستم، منابع بسیار زیادی صرف تولید دریدنوت‌ها گردید، اما تنها یک نبرد بین ناوگان‌های بزرگی از دریدنوت رخ داده است. در نبرد یوتلاند در ۱۹۱۶، نیروی دریایی بریتانیا و آلمان در جنگی بدون نتیجه‌ای مشخص، با یکدیگر جنگیدند. به تدریج، پس از جنگ جهانی دوم، زمانی که نبردناوهای دیگر، ویژگی‌های دریدنوت را به ارث بردند و به‌طور خاص پس از معاهدهٔ نیروی دریایی واشینگتن، اصطلاح دریدنوت به کنار گذاشته شد. این اصطلاح برای رزم‌ناو حاصل از انقلاب دریدنوت نیز بکار گرفته می‌شود.[1]