خوآن لاپورتا

خوآن لاپورتا استروچ (تلفظ کاتالان: [ʒuˈan ləˈpɔɾtə]؛ زادهٔ ۲۹ ژوئن ۱۹۶۲) سیاست‌مدار اسپانیایی و رئیس کنونی باشگاه فوتبال بارسلونا است.

خوآن لاپورتا
لاپورتا در سال ۲۰۱۱
۳۸مین و ۴۲مین رئیس باشگاه فوتبال بارسلونا
آغاز به کار
۷ مارس ۲۰۲۱
پس ازجوزپ ماریا بارتومئو
کارلس توسکتس (موقت)
مشغول به کار
۱۵ ژوئن ۲۰۰۳  ۳۰ ژوئن ۲۰۱۰
پس ازخوان گسپارت
انریک رینا (موقت)
پیش ازساندرو راسل
عضو پارلمان کاتالونیا
مشغول به کار
۲۹ نوامبر ۲۰۱۰  ۱۷ دسامبر ۲۰۱۲
حوزه انتخاباتیبارسلون
اطلاعات شخصی
زاده
خوآن لاپورتا استروچ[1]

۲۹ ژوئن ۱۹۶۲ (۵۸ سال)
بارسلون، کاتالونیا، اسپانیا
ملیتاسپانیایی
حزب سیاسیدموکراسی کاتالان
همسر(ان)کنستانسا اچواریا
فرزندانپل لاپورتا ای اچواریا، گییم لاپورتا ای اچواریا، خوآن لاپورتا ای اچواریا
محل تحصیلدانشگاه بارسلونا
تخصصوکیل

لاپورتا یک وکیل است (او از دانشگاه بارسلونا فارغ‌التحصیل شده‌است) با شرکت خود، لاپورتا و آربوس، که دارای شرکت‌های مهم به عنوان مشتری است. لاپورتا با کنستانسا اچواریا ازدواج کرد و سه پسر به نام‌های پل، گییم و خوآن دارد. وی بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲ به عنوان نماینده پارلمان کاتالونیا فعالیت کرد.

در دوران تصدی وی به عنوان رئیس باشگاه فوتبال بارسلونا، آن‌ها رکورد جدیدی را برای جام‌های کسب‌شده در یک سال ثبت کردند و در سال ۲۰۰۹ موفق به کسب ۶ عنوان شدند.

سابقه در بارسلونا

لاپورتا کار خود را با باشگاه فوتبال بارسلونا با هدایت "Elefant Blau" ("فیل آبی") آغاز کرد، گروهی که مخالف رئیس سابق جوزپ لوییس نونیز بود و در سال ۱۹۹۸، رای عدم اعتماد ناموفق علیه او را امتحان کرد.

در انتخابات ۲۰۰۳، لاپورتا به عنوان یک فرد محبوب شروع نکرد، اما جذابیت او در طول مبارزات انتخاباتی افزایش یافت و سرانجام او به دلیل قول منتشر شده (و در نهایت تحقق نیافته) برای آوردن دیوید بکام به بارسلونا در برابر شخص مورد انتظار برای پیروزی، لوئیس باسات، روزنامه‌نگار، پیروز انتخابات شد. لاپورتا از حمایت سایر بازرگانان جوان بارسلونا مانند ساندرو راسل نیز برخوردار بود. لاپورتا به سرعت به یک ستاره رسانه‌ای تبدیل شد، حتی بیشتر از برخی از بازیکنان.

فصل اول مسئولیت

اولین فصل لاپورتا (۰۴–۲۰۰۳) به عنوان رئیس یک آبشار برای این باشگاه است، اما بدون بی‌ثباتی اولیه نیست. وضعیت باشگاه در بین هواداران و بازیکنان ناخوشایند تلخ و ناامیدکننده بود زیرا این باشگاه نتوانست استانداردهای خود را برای رسیدن به موفقیت رئال مادرید در اوایل دهه ۲۰۰۰ به‌دست‌آورد، زیرا از سال ۱۹۹۹ موفق به کسب جام نشده‌است.

ورود فرانک رایکارد

با آمدن لاپورتا، و رونالدینیو فوق ستاره فوتبال (ستاره او پس از تصمیم دیوید بکام برای رفتن به رئال مادرید، و تیری هانری که تصمیم به ماندن در آرسنال گرفت) و همچنین مدیر جدید فرانک رایکارد، باشگاه مجبور شد با انتخاب یک هیئت مدیره جدید، جوان و تا حد زیادی آزمایش نشده همراه با وی، مرحله جدیدی را آغاز کند. لاپورتا همچنین تصمیم گرفت در خارج از ورزشگاه نیوکمپ، به ویژه از باند اولتراس بویژوس نویز (پسران دیوانه)، علیه تهدید به خشونت مبارزه کند و از طرف آن‌ها با توهین و تهدید به مرگ روبرو شد. تحقیقات پلیس نشان داد که آن‌ها قصد ربودن وی را داشتند. برای بدتر کردن اوضاع، فصل ۰۴–۲۰۰۳ کاملاً نتیجه‌ای نداشت، و لاپورتا دائماً مجبور شد خواستار درک هواداران و صبر آن‌ها با وی و رایکارد شود زیرا این باشگاه به آرامی بازیکنان کم‌کار خود را از گارد قدیمی کنار می‌گذارد تا بتواند دوباره طرف جدیدی را در اطراف رونالدینیو بازسازی کند.

لاپورتا همچنین مجبور بود هیئت مدیره خود را برای ایجاد ایده‌های خلاقانه تجاری برای افزایش درآمد تشویق کند، و در سال‌های اخیر، این سبک جدید مدیریتی در نهایت موفق شد که ثروت باشگاه را برگرداند و تیم به شکل خارق‌العاده‌ای به فرم برگردد و پس از قرار گرفتن در انتهای جدول در ۰۴–۲۰۰۳ دوم شد و سپس در نهایت موفق شد عناوین لا لیگا را هم در ۰۵–۲۰۰۴ و هم در ۰۶–۲۰۰۵ کسب کند. در این دوره بدهی‌های عظیم مالی به‌طور موروثی کاهش یافت و فقط دو بازیکن از تیم اصلی باقی ماندند که در مدت شش سال عنوان بزرگی کسب نکردند، بازیکنانی مانند دکو، ساموئل اتوئو و ادمیلسون به عنوان ستاره‌های جدید، در اطراف رونالدینیو و یک بازیکن اصلی در خانه مانند کارلس پویول، ژاوی، آندرس اینیستا، ویکتور والدز و اولگر پرساس. این باشگاه سرانجام در ۱۷ مه ۲۰۰۶، فقط برای دومین بار در تاریخ و همچنین مانند قهرمانی در آن سال لیگا، قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد.[2][3]

آرم‌های پیراهن

بارسلونا در اجتناب از اسپانسرهای پیراهن سابقه طولانی داشت. در سال ۲۰۰۶، باشگاه بارسلونا توافق‌نامه پنج ساله با یونیسف را اعلام کرد، جایی که این باشگاه ۱٫۵ میلیون یورو کمک مالی می‌کند و نشان پیراهن آن‌ها نیز به آرم یونیسف می‌رسد. پس از رفتن لاپورتا به عنوان رئیس، این باشگاه با بنیاد قطر و بعداً هواپیمایی قطر اسپانسری پیراهن را امضا کرد، که وی انتقاد کرد.[4]

انتقاد

با این وجود، مدیریت لاپورتا در بخش‌های ورزشی این باشگاه، به ویژه در بخش بسکتبال، بحث‌برانگیز بوده‌است. در ۲ ژوئن ۲۰۰۵، وی با استعفای پنج عضو هیئت مدیره باشگاه از جمله ساندرو راسل روبرو شد. آن‌ها او را متهم کردند که به عنوان شخصی به بدتری تغییر کرده‌است، صفات اقتدارگرایانه را پذیرفته و از آرزوهای قدرت برخوردار است.

در اکتبر ۲۰۰۵، هنگامی که آشکار شد که برادر همسر وی و عضو هیئت مدیره مسئول امنیت، آلخاندرو اچواریا، عضو بنیاد فرانسیسکو فرانکو است، با یک رسوایی روبرو شد. پس از انکارهای متعدد توسط اچواریا و لاپورتا، که توسط اسنادی که توسط یکی از اعضای سابق هیئت مدیره نشان داده شده بود، مورد اعتراض قرار گرفت، سرانجام لاپورتا مجبور به پذیرش استعفا شد. اچواریا همچنان به این باشگاه نزدیک بود و او در هنگام برگزاری مسابقات قهرمانی ۰۶–۲۰۰۵ لا لیگا امنیت را سازماندهی کرد.

تاریخ سیاسی خود لاپورتا بر پیچیدگی‌های رسوایی اچواریا افزود، زیرا سیاست‌های او کاملاً مخالف آن‌هایی است که عضویت اچواریا در بنیاد فرانسیسکو فرانکو بیان می‌کند. لاپورتا یک ملی‌گرای کاتالان است که خود توصیف می‌شود و در چندین مورد به عنوان حمایت از استقلال کاتالونیا از اسپانیا شناخته شده‌است. در اوایل دهه ۱۹۹۰، او و سیاست‌مداران کاتالان دیگر، پیلار رهولا و آنگل کلوم، حزب فعلی مستقل را که از جدایی‌طلبی کاتالان پشتیبانی می‌کرد، تأسیس کردند.[5] وی همچنین در نمایشگاه بین‌المللی کتاب فرانکفورت ۲۰۰۷ شرکت‌کننده بود، که در آن زبان و فرهنگ کاتالان دعوت‌شدگان ویژه بودند، اما سایر نویسندگان مستقر در کاتالونیا که به زبان‌های دیگر مانند اسپانیایی می‌نوشتند را شامل نمی‌شود. در این نمایشگاه، لاپورتا اظهار داشت که «امیدوار است که باشگاه فوتبال بارسلونا همچنان ابزاری برای ترویج زبان و فرهنگ کاتالان باشد» و برعکس، وی احساس تعهد «ایجاد جمهوری کاتالان بارسلونا» را خواهد داشت.[6]

لاپورتا به مخلوط کردن باشگاه با برنامه سیاسی خود متهم شده‌است.

انتخاب مجدد به عنوان رئیس باشگاه

در مورد این‌که دقیقاً چه زمانی وظیفه لاپورتا شروع شد، بحث‌هایی وجود داشت که هیئت مدیره یک نظر و مخالفت نظر دیگری داشتند. یک عضو باشگاه به دادگاه رفت و در ۱۹ ژوئیه ۲۰۰۶، یک قاضی حکم داد که هشت روز نخست ریاست او در ژوئن ۲۰۰۳ به عنوان اولین سال دوره چهار ساله وی محاسبه شد. دوره وی به پایان رسیده بود و انتخابات جدید فراخوانده شد.[7] به‌طور موقت، این باشگاه توسط یک کمیته مدیریت به رهبری اقتصاددان ژاویر سالا مارتین اداره می‌شد.

این انتخابات قرار بود در ۳ سپتامبر ۲۰۰۶ برگزار شود، اما غیرضروری به نظر می‌رسید: در ۲۲ اوت، بارسلونا ریاست لاپورتا را برای چهار سال دیگر تأیید کرد، پس از آن‌که هیچ نامزد دیگری ۱۸٬۸۰۴ امضا لازم را برای نامزد شدن دریافت نکرد.

رأی عدم اعتماد

نتایج ضعیف بخش‌های ورزشی، به ویژه در فوتبال، همراه با نگرانی در مورد سبک رهبری او، منجر به یک انتقاد شد که در ۶ ژوئیه ۲۰۰۸ انجام شد و توسط اوریول جیرالت هدایت شد. نظرسنجی‌ها نشان داد که ۶۰٫۶۰٪ از ۳۹٬۳۸۹ رأی داده شده علیه لاپورتا است. اگرچه وی آرا کلی را از دست داد، اما ۶۶٪ لازم برای برگزاری انتخابات جدید حاصل نشد.

به دنبال نتایج، گمانه‌زنی شد که لاپورتا به دلیل فشارهای مدیران دیگر استعفا خواهد داد. این می‌توانست منجر به این شود که معاون رئیس وقت آلبرت ویسنس جای لاپورتا را بگیرد، و فران سوریانو جایگزین ویسنس به عنوان معاون اصلی شود.[8] این شایعات اما به سرعت توسط لاپورتا رد شد. در ۱۰ ژوئیه ۲۰۰۸، از ۱۷ عضو هیئت رئیسه ۸ نفر - معاونان رئیس آلبرت ویسنس، فران سوریانو و مارک اینگلا و مدیران اواریست مورترا، تونی روویرا، ژاویر کامبرا، کلودیا ویوز-فیرو و جوزپ لوییس ویلاسکا - پس از تأیید لاپورتا استعفا دادند. با وجود نظر اعضا به عنوان رئیس باشگاه باقی خواهد ماند. در یک بیانیه مطبوعاتی، آن‌ها فاش کردند که به دلیل «اختلاف در نحوه عمل پس از نتیجه حرکت» استعفا داده‌اند.

بازگشت پپ گواردیولا

لاپورتا پس از برکناری سرمربی بارسلونا، فرانک رایکارد، پپ گواردیولا بی‌تجربه، کاپیتان تیم بارسا را در پایان دوران «تیم رویایی» منصوب کرد. تنها تجربه گواردیولا به عنوان مربی فصل قبل با تیم بی بود (که باعث صعود از سطح چهارم به سوم شد). اگرچه این تیم ضعیف شروع کرد، در اولین مسابقه به نومانسیا باخت و در مسابقه دوم به تساوی رسید، بارسلونا با کسب سه‌گانه لا لیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان اروپا بهترین فصل تاریخ خود را تجربه کرد. عنوان‌های سوپر جام فوتبال اسپانیا و سوپرجام اروپا در ماه اوت و همچنین پیروزی در جام باشگاه‌های فوتبال جهان در ماه دسامبر دنبال شد.

فعالیت‌های سیاسی

لاپورتا مدت‌هاست که درگیر سیاست است. در سال ۱۹۹۶، او به حزب استقلال پیوست که توسط پیلار رهولا و آنخل کلوم، اعضای سابق حزب چپ جمهوری‌خواه کاتالونیا تشکیل شده بود.[9]

لاپورتا مدت‌ها پس از ترک دفتر به عنوان رئیس باشگاه فوتبال بارسلونا، آرزو داشت که وارد سیاست اسپانیا شود. وی در گذشته صریحاً در مورد وابستگی‌های سیاسی خود اظهار کرده‌است: او از استقلال کاتالونیا از اسپانیا حمایت می‌کند. از نظر بسیاری باشگاه فوتبال بارسلونا نمادی از کاتالونیا است، واقعیتی که مورد قبول عموم است و لاپورتا اغلب بر آن تأکید می‌کند[10] اما مورد انتقاد کسانی قرار گرفته‌است که فکر می‌کنند بارسا باید از نقطه نظر سیاسی بی‌طرف بماند.[11][12]

پس از پایان دوره دوم ریاست، لاپورتا حزب سیاسی استقلال‌طلب دموکراسی کاتالان را تشکیل داد. در تابستان ۲۰۱۰، حزب لاپورتا با سایر احزاب خارج از پارلمان استقلال‌طلب و جنبش‌های مردمی در یک بستر سیاسی به نام همبستگی کاتالان برای استقلال ادغام شد. لاپورتا به عنوان رئیس آن انتخاب شد.

در انتخابات کاتالونیا در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۰، حزب جدید موفق شد ۴ کرسی پارلمان کاتالونیا با ۱۳۵ عضو را به‌دست‌آورد و از بین ۷ حزب، ششمین حزب بزرگ باشد.[13] لاپورتا در محدوده بارسلونا انتخاب شد.

در سال ۲۰۱۱، لاپورتا از سمت ریاست اتحاد کاتالان برای استقلال کناره‌گیری کرد و حزب را ترک کرد.

دوره دوم ریاست باشگاه

در ۷ مارس ۲۰۲۱، لاپورتا در انتخابات ریاست پیروز شد، که در آن ۵۴٫۲۸٪ آرا را به دست آورد.[14]

زندگی شخصی

پسر لاپورتا، پل فوتبالیستی است که به عنوان هافبک بازی می‌کند.[15]

جام‌هایی که در زمان ریاست توسط باشگاه به‌دست آمده‌است

جستارهای وابسته

  • فهرست مدیران باشگاه فوتبال بارسلونا

منابع

  1. "Joan Laporta Estruch" (به اسپانیایی). Laporta & Arbós. Archived from the original on 29 May 2015. Retrieved 29 May 2015.
  2. "Barcelona 2–1 Arsenal". BBC Sport. 17 May 2006. Retrieved 10 September 2014.
  3. "Barca retain Spanish league title". BBC Sport. 3 May 2006. Retrieved 10 September 2014.
  4. Laporta hace suyos los éxitos de Sandro Rosell - El Mundo / Europa Press, 16 June 2011
  5. "Joan Laporta al fin se quitó la careta - Marca.com". marca.com.
  6. Mundinteractivos. "Laporta insta a crear la 'República Catalana del Barça' si no se mejora el uso del catalán". elmundo.es.
  7. Reuters: Judge orders Barcelona to hold presidential election
  8. SPORT. "Barça". sport.es.
  9. Ediciones El País. "¿Un líder para la independencia?". EL PAÍS.
  10. "FINISHED Barcelona President Joan Laporta Postpones Political Career - Goal.com". Goal.com.
  11. «نسخه آرشیو شده». بایگانی‌شده از اصلی در 12 اكتبر 2009. دریافت‌شده در 7 مارس 2021. تاریخ وارد شده در |archive-date= را بررسی کنید (کمک)
  12. "Fcbarcelonanews.com". fcbarcelonanews.com. Archived from the original on 2011-07-10.
  13. Redacció. "El Punt Avui". El Punt Avui.
  14. @FCBarcelona (7 March 2021). "The final tally of the FC Barcelona presidential election with 100% of the vote counted" (Tweet) via Twitter.
  15. "Un hijo de Laporta, en la tercera división portuguesa" [A son of Laporta, in the Portuguese third division] (به اسپانیایی). Mundo Deportivo. 23 March 2018. Retrieved 5 September 2018.

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Joan Laporta». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ نوامبر ۲۰۰۹.

پیشین:
خوان گسپارت
رئیس باشگاه فوتبال بارسلونا
۲۰۰۳ - ۲۰۱۰
پسین:
ساندرو راسل
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.