حزب اتحاد و ترقی

اتحاد و ترقی در ۱۳۱۳ ق / ۱۸۹۵ م با موضع‌گیری در برابر حملهٔ ارامنه به باب عالی نخستین‌بار به‌طور رسمی موجودیت سیاسی خود را آشکار کرد و با انتشار اعلامیه‌ای، علت اصلی این رفتار ارامنه را استبداد و سوء مدیریت عبدالحمید دانست و هموطنان و مسلمانان را برای ریشه‌کن ساختن ظلم و نیز اجرای اصلاحات به اتحاد و یگانگی دعوت کرد.

در پی آن عده‌ای از اعضای مؤسس جمعیت بازداشت و تبعید شدند و گروهی نیز به خارج از کشور گریختند و در پاریس، ژنو، شبه‌جزیرهٔ بالکان و قاهره شعبه‌هایی دایر کردند و به فعالیت پرداختند روزنامه‌های مشورت (ترکی) و ضمیمهٔ فرانسوی آن در پاریس، میزان و عثمانی در ژنو و قانون اساسی و حق در قاهره از همین ایام و از سوی همین افراد منتشر شد.

در سال ۱۹۰۸، عبدالحمید را مجبور به بازگرداندن مشروطیت ۱۸۷۶ کرد و بدین ترتیب دوره دوم قانون مشروطیت امپراتوری آغاز شد.

در دوره انحلال امپراتوری عثمانی پس از جنگ اول جهانی به یک سازمان متشکل سیاسی تبدیل شد و خود را با ترکهای جوان همسو کرد.

پس از ترور محمود شوکت پاشا حزب اتحاد و ترقی نظام تک حزبی را در کشور پی گرفت که تمام تصمیمات آن توسط اعضای کمیته مرکزی حزب که عبارت بودند از طلعت پاشا- انور پاشا و جمال پاشا گرفته می‌شد و پایه و اساس کار بر مبنای کشور ترک و پان ترکیزم قرار گرفت که در نهایت موجب تولد کشور ترکیه گشت. پس از شکست عثمانی در جنگ جهانی اول، بسیاری از رهبران پیشین آن به جنبش ملی‌گرای ترکیه به رهبری مصطفی کمال (آتاتورک) پیوستند و در نهایت به عنوان اعضای حزب جمهوری‌خواه خلق کمال به فعالیت‌های سیاسی خود در ترکیه ادامه دادند.[1]

• Committee of Union and Progress Turkey in the First World War website