تیم ملی فوتبال ایالات متحده آمریکا

تیم ملی فوتبال مردان آمریکا در جام جهانی فوتبال ۲۰۱۰ حضور، و با تیم‌های انگلیس، الجزایر، و اسلونی هم‌گروه بود. این تیم با ۵ امتیاز، صدرنشین گروه خود شد و به دور دوم بازی‌ها راه یافت. در دور یک‌هشتم نهایی، با نتیجه ۲-۱ به تیم ملی فوتبال غنا پس از ۱۲۰ دقیقه بازی را واگذار کرد.

در صورت برنده شدن در بازی‌های جام جهانی ۲۰۱۰، اعضای تیم ملی آمریکا قول دریافت مبلغ ۲۰ میلیون دلار را داشتند.[4]

تیم هاورد سنگربان زبده تیم امریکا که در بازی نهایی در برابر بلژیک بارها خطر مهاجمان بلژیکی را دفع کرد.

با انتخاب شدن یورگن کلینزمان (مربی آلمان در جام جهانی ۲۰۰۶) به عنوان سرمربی، تیم آمریکا از همان آغاز دچار تغییرات اساسی شد. کلینسمان شرط مربیگری خود را یک قرارداد تا سال ۲۰۱۸ و تام الاختیار بودنش در تمام تصمیمات عنوان کرده بود. فدراسیون نیز با این تصمیم موافقت کرد. و در نتیجه او دست به تغییراتی زد که در وهله اول با ناخرسندی عمومی و رسانه‌ها مواجه گشت، از جمله حذف بازیکنان کهنه کار همانند کارلوس بوکانگرا و لندون داناون از تیم ملی و دعوت بازیکنان بدون سابقه بازی ملی به اردوی تمرینات. او که با مربیان تیم ملی آلمان روابط نزدیکی داشت بازیکنان دو ملیتی (متولد آمریکا و مقیم آلمان یا بر عکس) را که در فهرست تیم ملی زیر ۲۱ سال آلمان قرار داشتند را به آمریکا دعوت کرد. به‌طور نمونه می‌توان به جولیان گرین اشاره کرد که با داشتن سن ۱۹ سال در بایرن مونیخ بازی می‌کرد.

این تصمیم کلینسمان در بازی‌های گروهی نتیجه داد. آمریکا که در گروه هفتم (که به «گروه مرگ» شهرت یافت) قرار گرفته بود با تیم‌های ملی پرتغال، آلمان، و غنا همگروه شد. در بازی اول تیم آمریکا با اتکا به قدرت بدنی و سود جستن از شرایط مطلوب و نتایج نزدیک چندین ماه تمرینات سنگین و مداوم در برزیل و اردوی تیم ملی توانست غنا را با نتیجه ۲-۱ شکست دهد.

تیم پرتغال که در بازی اول خود شکست سنگینی (۴-۰) از آلمان خورده بود در بازی دوم در صدد گرفتن سه امتیاز خود با نمایش گذاشتن یک بازی تهاجمی برآمد. اما کلینسمان با انبوه‌سازی خط میانی این فرصت را به آن‌ها نداد و بازی با وجود تلاش فراوان کریستین رونالدو (ستاره پرتغالی باشگاه رئال مادرید) با نتیجه ۲-۲ خاتمه یافت. در بازی سوم آمریکا در لاک دفاعی فرو رفت تا مانع یا کمینه‌سازی صدمات سنگین خط حمله تیم ملی آلمان شود. و از همینجا بود که بازی فقط با یک گل به سود آلمان با تمام رسید. به این ترتیب آمریکا به عنوان نماینده دوم گروه (پس از آلمان) و با داشتن ۴ امتیاز به مرحله دوم صعود کرد و غنا و پرتغال حذف شدند.

در مرحله یک هشتم نهایی، آمریکا به مصاف بلژیک رفت و در یک بازی طاقت فرسا پس از ۱۲۰ دقیقه با وجود تلاش خارق العاده و استثنایی تیم هاورد ،امریکا سرانجام با نتیجه ۲–۱ مغلوب ستارگان بلژیک شد. تک گل زیبای آمریکا در وقت اضافه توسط جولیان گرین نوزده ساله به ثمر رسید و نشان داد که مربی آلمانی تیم آمریکا در دعوتش به تیم ملی تصمیم درستی گرفته‌است.

بر خلاف جام‌های قبلی این بار در برزیل برای نخستین بار بازی‌های تیم ملی آمریکا در شبکه‌های آمریکا پوشش وسیع داده شدند و تعداد بسیار بیشتری از مردم در سطح شهرهای آمریکا بازی‌های جام جهانی را دنبال کردند که این خود یک پیروزی بزرگ برای فدراسیون فوتبال آمریکا محسوب می‌شد.

در همان بینابین بازی‌های جام جهانی ۲۰۱۴، سرمربی تیم یورگن کلینزمان به دلیل انتخاب و ترکیباتی که به کار برد مخالفان زیادی پیدا کرد. اعتقاد او بر این بود که آمریکا امکان راه یافتن به نیمه نهایی را ندارد و لذا صلاح بر این است که بازیکنان جوان و تازه‌کار را به تیم ملی فراخوانده و به آن‌ها تجربه ارزشمند حضور در جام جهانی را داد. به‌طور نمونه لندون داناون ملی پوش کهنه کار یکی از کسانی بود که از این تصمیمات سرمربی علناً ناراضی بود. کلینزمان معتقد بود که تیم آمریکا باید از ریشه و پایه با یک ترکیب کاملاً جدید آغاز به کار کند و جلو جلو سخن از کار درازمدت برای جام بعدی میگفت درصورتی‌که هنوز آمریکا از جام حذف نشده بود.

این وضع کماکان ادامه یافت و پس از یک سری نتایج ضعیف در سال بعد و به نتیجه نرسیدن کوتاه مدت سیاست جوانگرایی وسیع او در تیم، و با انباشته شدن مخالفان و حمله‌های شدید و مکرر مطبوعات به وی سرانجام فدراسیون او را برکنار کرد و سرمربی و کادر جدیدی جایگزین گروه کلینزمان کرد. اما تغییرات مربیان جدید در بازگرداندن ملی پوشان قدیمی کارگر نیفتاد و آمریکا در مراحل مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ حذف شد که خشم سراسری محافل ورزشی کشور را برانگیخت و درخواست استعفای رئیس فدراسیون آمریکا قویاً مطالبه گردید. کشمکش‌های درون فدراسیون و جبهه گیری‌های سیاسی کماکان تا امروز ادامه دارد و در رسانه‌ها و محافل آمریکا سیاست‌های فدراسیون مورد انتقاد می‌باشد. از جمله سیاست‌های مورد حمله و بحث در رسانه‌ها سیستم ضعیف باشگاهی کشور و عدم توانایی تولید و نگهداری استعدادهای درخشان و جدید می‌باشد.[5]