تلکس

ساخت تلکس در سال ۱۹۲۶ میلادی در آلمان به عنوان پروژه تحقیقاتی آغاز شد و در سال ۱۹۳۳ به پایان رسید. سیستم‌های ابتدایی با سرعتی معادل ۵۰bd یا ۶۶ کلمه در دقیقه کار می‌کردند. در سال‌های بعد شرکت‌های آلمانی بخصوص زیمنس، کانادایی، آمریکایی و اروپایی این تکنولوژی را تکمیل نموده و زیر ساختار بین‌المللی شدن آن را مهیا ساختند. از اولین مصرف‌کننده‌های این سامانه می‌توان شرکت‌های راه‌آهن را نام برد.

شبکه‌های تلکس داخلی و بین‌المللی از سیستم کد CCITT مخفف (Comité Consultatif International Téléphonique et Télégraphique) استفاده می‌کنند. این ساختار «انتقال سیگنال‌های اخباری» از سرعت بسیار پایینی برخوردار است. در ابتدا دستگاه‌های تلکس حافظه ذخیره نداشتند و سرعت انتقال «اخبار» تابع مطلق سامانه مکانیکی بود. یعنی سرعت انگشتان شخص نویسنده بروی تخته کلید و سرعت نوشتن دستگاه گیرنده، سرعت کل سیستم را تعیین می‌کرد. در نیمه دوم قرن بیستم نوار پانچ (نوار مشبک) عامل انتقال نسبتاً سریع تر داده‌ها گشت و بدین طریق سرعت سامانه به‌طور قابل توجهی بالاتر رفت.

تلکس به خاطر ایمنی بسیاربالا، مقاوم بودن در برابر هکرها (ولی نه در برابر سازمان‌های جاسوسی و شنود رسمی)، پارازیت‌های مغناطیسی، دریافت رسید محکمه پسند و غیره هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد و مصرف‌کنندگان آن اغلب سفارت خانه‌ها، فرودگاه‌ها، شرکت‌های ترابری و راه‌آهن، رسانه‌های ارتباط جمعی، ارتش و سازمان‌های وابسته نظامی هستند. تلکس هنوز در سازمانهای کنترل و ایمنی پرواز هواپیماها (مثلاً برج مراقبت پرواز) سیستم استاندارد محسوب می‌شود.

• Klaus R. Fellbaum، ارتباطات الکترونیکی، فنون، مصرف و تجارب. تله فاکس، تلکس، بی تی ایکس. برلین، بنگاه نشر جامعه مهندسین برق، ۱۹۸۳. شابک: ۳-۸۰۰۷-۱۲۶۰-۱
• Phillip R. Easterlin، تلکس در نیویورک، Western Union Technical Review، آوریل ۱۹۵۹