ترانه‌سرایی نوین
ترانه‌سرایی نوین یا نوئِبا کانسیون (اسپانیایی: Nueva canción؛ تلفظ اسپانیایی: [ˈnweβa kanˈθjon]) نام یک سبک و جنبش در موسیقی فولکلور و موسیقیِ اجتماعی آمریکای لاتین و شبه‌جزیره ایبری است که از حوالی دههٔ ۶۰ میلادی پا گرفت و عقیده بر آن است که نقشِ به‌سزایی در انقلاب‌ها و تحولات سیاسی-اجتماعیِ کشورهای اسپانیا، پرتغال و آمریکای لاتین داشته است.
| ترانه‌سرایی نوین | |
|---|---|
| ریشه‌های سبکی | آمریکای لاتین، موسیقی فولکلور، گیتار |
| سازهای معمول | گیتار بیس، چاراگو، طبل، گیتار و موسیقار |
| حلقه‌های منطقه‌ای | |
| آرژانتین؛ برزیل؛ بولیوی؛ شیلی؛ کلمبیا؛ کوبا؛ مکزیک؛ نیکاراگوئه؛ پاراگوئه؛ پرو؛ پرتغال؛ اسپانیا؛ اروگوئه؛ ونزوئلا | |
این جنبش نخستین بار در دههٔ ۶۰ میلادی در کشور شیلی و با عنوان «موسیقی نوین شیلی» سربرآورد و سپس در مدت اندکی، به اسپانیا و آمریکای لاتین سرایت کرد. این جنبش موسیقی، سبک‌های فولکلور قدیمی را احیا کرد و به‌سبب اشعار سیاسی‌اش، با افکار و تحولات انقلابی آن جوامع همچون چپ نو، الهیات آزادی‌بخش، هیپی‌ها و فعالان حقوق بشر مرتبط شد. این جنبش، همچنین بر روی سبک‌های دیگر موسیقیِ آمریکای لاتین همچون «راک اسپانیولی»، «کومبیا» و «موسیقی منطقهٔ آند» تأثیرگذار بود.
حامیان و اجراکنندگان «ترانه‌سرایی نوین»، اغلب با سانسور، تبعید و حتی شکنجه در دوران حکومت دیکتاتورهایِ نظامیِ دست‌راستی همچون ژنرال فرانکو در اسپانیا، ژنرال پینوشه در شیلی و سپهبد ویدلا در آرژانتین مواجه بودند.
از آنجایی که پیام‌های نهفته در اشعار بکاررفته در «ترانه‌سرایی نوین»، گاهی به‌شدت سیاسی است، از این ترانه‌ها، در جنبش‌های اجتماعی معاصر هم استفاده شده است. به عنوان مثال در جریانِ انقلاب نارنجی، از ترانهٔ «سپاس زندگی» ویولتا پارا استفاده شد.
ترانه‌سرایی نوین با آنکه بخشی مهمی از موسیقی آمریکای لاتین و شبه‌جزیره ایبری شد، اما امروزه دیگر اهمیتِ سابق خود را ندارد و جای خود را به سبک‌های جدید دیگر همچون «راک اسپانیولی» داده است.
چهره‌های شاخص
شیلی
آرژانتین
اسپانیا
برزیل
اروگوئه
ونزوئلا
کاتالونیا
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Nueva canción». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۰ مه ۲۰۱۶.