تجزیه و تحلیل و شرح ردیف موسیقی ایران

این کتاب در ۲۰ فصل تدوین شده‌است. فصول ابتدایی به فواصل موسیقی ایرانی، وزن و ضرب‌آهنگ در موسیقی ایرانی، تاریخچهٔ ردیف و مقام و مفاهیم پایه‌ای می‌پردازند، و نه فصل انتهایی، به بررسی هفت دستگاه موسیقی ایرانی و گوشه‌های آن‌ها تخصیص یافته‌اند.[2]

فخرالدینی گفته‌است که مبنای تقسیم‌بندی ردیف در این کتاب، ردیف‌های موسی معروفی، نورعلی برومند، ابوالحسن صبا و علی تجویدی بوده‌است و از این میان ردیف تجویدی را دقیق‌ترین ردیف یافته‌است.[3]

کامبیز روشن‌روان این کتاب را «شرحی ارزشمند از ردیف‌نوازی موسیقی ایرانی» نامیده‌است.[4] روشی که در این کتاب برای تحلیل ردیف به کار گرفته شده، متکی بر تحقیقات موسیقی‌دانان قدیم ایران، نظیر صفی‌الدین ارموی و عبدالقادر مراغی است.[2] از همین رو، کتاب به خاطر نداشتن نشانی از یافته‌های اخیر در حوزهٔ ردیف و موسیقی، و رویکرد قدیمی‌اش، مورد انتقاد قرار گرفته‌است.[5]