تاناتوس
در اساطیر یونانی ، تاناتوس ( /ˈθænətɒs/ ؛ [1] یونانی باستان: Θάνατος ، در یونانی باستان: [tʰánatos] تلفظ شده یونانی باستان: [tʰánatos] " مرگ " ، [2] از θνῄσκω thnēskō به معنا "مردن و در حال مرگ بودن" [3] [4] ) تجسم مرگ بود . او شخصیتی جزئی در اساطیر یونان بود ، که اغلب به او اشاره می شد اما به ندرت ظاهر می شد.
تاناتوس | |
---|---|
خدای مرگ | |
محل سکونت | دنیای زیرزمین |
نماد | تتا, شقایق, پروانه, شمشیر, مشعل وارون |
والدین | نوکس, اربوس |
خانواده | هوپنوس, نمسیس, (اسطورهشناسی), کرها, اونیروس,و بسیاری دیگر |
برابرِ رومی | مورس |
نام او در لاتین به عنوان Thanatus ترجمه شده است ، اما معادل وی در اساطیر رومی مورس یا لتوم است. مورس گاهی اوقات به اشتباه با ارکوس که معادل یونانی آن هورکوس که خدای سوگند بود ، شناخته می شود.
در اسطوره و شعر
هزیود ، شاعر یونانی ، در کتاب تئوگونیا خود تصریح کرد که تاناتوس فرزند نوکس (شب) و اربوس (تاریکی) و دوقلوهای هوپنوس (خواب) است. [5]
هومر همچنین در شعر حماسی خود ، ایلیاد ، هیپنوس و تاناتوس را به عنوان برادرهای دوقلوی تأیید كرد ، جایی كه آنها توسط زئوس از طریق آپولو به دلیل تحویل سریع قهرمان كشته شده، سرپدون به وطنش لیكیا متهم شدند.
در میان خواهران و برادران تاناتوس به شخصیت های منفی دیگری نیز اشاره شده است مانند گراس (پیری)، ایزیس (پستی و زجر)، موروس (مجازات و محشر)، آپات (فریبکاری)، موموس (ملامت)، اریس (ناسازگاری)، نمسیس (عدالت و انتقام)، و حتی قایقران استوکس یا آخرون، خارون.
تاناتوس با سه مویرای (در آثار هزیود به نام دختران شب شناخته می شوند) ارتباط داشت ، به ویژه آتروپوس ، که به خودی خود الهه مرگ بود. او همچنین گاهی اوقات منحصر به مرگ صلح آمیز شناخته می شود ، در حالی که كرهای خونخوار، مرگ خشونت آمیز را نشان می دهد. وظایف وی به عنوان راهنمای مردگان بعضا توسط هرمس جایگزین می شد. متقابلا، ممکن است تاناتوس قبل از اینکه شخصیتی جدا محسوب شود، به عنوان جنبه و بازتابی از هرمس سرچشمه گرفته شده باشد.
منابع
- "Thanatos, n." OED Online. Oxford University Press. September 2014. Retrieved 18 November 2014.
- θάνατος. Liddell, Henry George; Scott, Robert; A Greek–English Lexicon at Perseus Project.
- θνῄσκω in Liddell and Scott.
- R. S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, p. 533.
- Hesiod, Theogony 758 ff, trans. Evelyn-White, Greek epic 8th or 7th century BC