بنکوه
بُن کوه نام کوهی است که در جنوب روستای انجیره و در ۴۰ کیلومتری شرق بخش کوخرد و در بخش مرکزی شهرستان خمیر در شهرستان خمیر استان هرمزگان ایران واقع شدهاست. در سر کوه به ارتفاع ۱۱۲۶ متر قرار دارد. و دارای دو روستا به نامهای «بُن کوه» و «اُرسین» است به فاصله ۶کیلومتر. قبلاً با پای پیاده و مال و رفتنش به دشواری صورت میپذیرفت. اکنون ساکنین بن کوه با اینکه جمعیت زیادی ندارد همت کرده اقدام به ساخت جادهای جیپرو به کمک نیکوکاران تا سر کوه نمودهاند.
اطلاعات کلی | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | هرمزگان |
شهرستان | خمیر |
بخش | مرکزی |
دهستان | خمیر |
مردم | |
جمعیت | ۱۲۸ |
اطلاعات روستایی | |
پیششمارهٔ تلفن | 076 |
وبگاه رسمی | خمیر |
جمعیت
جمعیت بن کوه ۱۲۸ نفر (۲۷ خانوار)، و ارسین ۹۸ نفر (۲۰ خانوار) جمعیت است. دارای ۴ باب آب انبار (برکه) و ۳ باب مسجد و دبستان و تعداد ۵۰۰ اصله نخل است. وجون منطقهای کوهستانی است در گودالهائی در دل کوه آب جمع و برای مصرف انبار میشود، اخیراً چند گودال سیمانی (آبدان) و به لهجه محلی «آودون» برای ذخیره و افزایش آب ساختهاند.
چشمه
در زیر کوه به سمت جنوب چشمهای نسبتاً بزرگ وجود دارد به نام «چشمه تیمدان» در زمان قدیم سدی به روی این چشمه ساخته بودند که آب این سد به سوی نخلها و زمینهای کشاورزی هدایت میکرده، بعد از شکسته شدن سد و بی توجهی مردم و تعمیر نشدن سد تمام نخلها از بین رفتند، و آب این چشمه به دره سرازیر میشود و به رودخانه مهران میریزد و بیمصرف ماندهاست. این چشمه در سابق ۵۰۰۰ اصله نخل آب یاری میکردهاست و ۵۰۰۰ من ۲۰۰۰۰ کیلو بذرافکن جو و گندم را آب میداده.
آثار
آثار آسیابی قدیمی هم وجود دارد که گویا در قدیم آب این سد این آسیاب را میچرخانده. حدود بن کوه از شمال زیر کوه «ده انجیر» از جنوب به «تیمدان» از مغرب به «کوه چمبه ودین»و از سمت مشرق به «کوه دیده بان». بون کوه در ۱۵ کیلومتری جنوب شرقی «روستای کمرضوان» واقع است. در قله کوه دیده بان آثار قلعهای بزرگ و تعدادی آب انبار است که مربوط به زمان شیخ محمد بستکی مشهور به « شیخ محمد دیده بان » است که قدمتش به دوران سلطنت کریم خان زند میرسد.
شیخ محمد دیده بان سردودمان خاندان مشایخ بنی عباسیان خوانین و حکمرانان بستک و جهانگیریه است.
- «قلعه دیده بان»
مرکز فرمانروائی شیخ محمدخان بستکی مشهور به شیخ محمد دیده بان بودهاست.
بن کوه در سابق از توابع بستک بوده، اما حالا از توابع بخش خمیر است.
منابع
- محمدیان، کوخردی، محمد، “ «به یاد کوخرد» “، ج۲. چاپ اول، دبی: سال انتشار ۲۰۰۳ میلادی.
- نگاره از: محمد محمدیان.
- بختیاری، سعید،، «اتواطلس ایران» ، “ مؤسسه جغرافیایی وکارتگرافی گیتاشناسی، بهار ۱۳۸۴ خورشیدی