بنی عیاران

بنی عیاران سلسله مستقل کرد در غرب ایران (۴۰۱ تا ۵۱۱ ق).[1] که در قسمت‌هایی از قلمرو حسنویه بر شهرهای مهم کردستان و بلاد دینور و همدان و نهاوند تا حدود خوزستان حکومت کرده‌اند. آخرین حاکم حسنویه امیر طاهر برزینی (بارزانی)، است که توسط ابوالشوک (حسام الدوله) حاکم سلسله بنی عیاران از بین رفت.

از مجموعه مقاله‌های:

تاریخ کرمانشاه

درگاه کرمانشاه

بیشتر نواحی قلمرو امیر طاهر به تصرف حاکم کرد بنی عیاران درآمد، در بعضی از منابع عربی نام آن‌ها بنی عیاز یا عنّازیان آمده.[2]

برخی از امیران مهم بنی عیاران عبارتند از:

  • ابوالفتح محمد بن عناز (۴۰۱–۳۸۱ ق)(۹۹۱–۱۰۱۱ م)
  • ابوالشوک حسام الدولة فارس بن محمد (۴۰۱–۴۳۷ ق) (۱۰۱۱–۱۰۴۶ م) حلون
  • مهلهل بن محمد (۴۳۷–۴۴۴ ق)(۱۰۱۱–۱۰۴۶ م) شهرزور
  • سرخاب بن محمد (۱۰۱۱–۱۰۴۶ ۱۰۵۵) بندانجین
  • مهلهل بن محمد (۱۰۴۶–۹۴۹)
  • سعدی بن فارس؟ ۱۰۴۶ ۱۰۵۵ یا سعدة؟
  • سرخاب بن بدر بن مهلهل (۱۰۵۵–۱۱۰۷) تاریخ تقریبی
  • أبو منصور بن سرخاب ۱۱۰۷

حکومت بنی عیاران تا ۵۱۱ ق. دوام داشته‌است. با حمله ترکمنهای سلجوقی سلسله بنی عیاران از بین رفته و مقدمات حکومت اتابکان لرستان به وجود آمد.

منابع

  1. Thomas Bois, the Kurds, 1966, Beirut, P. 138
  2. ایرج افشار سیستانی، ایلام و تمدن دیرینة آن، انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، چاپ اول، تهران ۱۳۷۲- ص ۱۳۰
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.