انسان هایدلبرگی

انسان هایدلبرگی با نام علمی Homo heidelbergensis گونه‌ای از سردهٔ انسان بود که در آفریقا تکامل یافت. این گونه احتمالاً نیای انسان خردمند در آفریقا و انسان نئاندرتال در اروپا بوده‌است. با این وجود تحقیقات اخیر نشان داده‌است که ممکن است این تلقی درست نباشد. آیدا گومز و دیگر پژوهشگران در دانشگاه جورج واشینگتن با مقایسه دندان فسیلهای یافت شده، فرضیه ای مطرح کرده‌اند مبنی بر اینکه که نیای مشترک نئاندرتال‌ها و انسان خردمند باید مشخصات دندانی بینابینی داشته باشد. اگرچه نتایج این تحقیقات قطعی نیست اما نشان داده که به احتمال زیاد انسان هایدلبرگی گزینه مناسبی نبوده و نیای مشترک مزبور شاید به دوره‌ای در حدود یک میلیون سال قبل برگردد.[1]

Homo heidelbergensis
محدودهٔ زمانی: پلیستوسن
آرایه‌شناسی
فرمانرو: جانوران
شاخه: طنابداران
رده: پستانداران
راسته: نخستیان
تیره: انسان سایان
زیرخانواده: انسان ساییان
تبار: انسان‌تباران
زیرتبار: انسان‌تباریان
سرده: Homo
گونه: H. heidelbergensis
نام علمی
Homo heidelbergensis
Schoetensack, ۱۹۰۸ میلادی

زبان

به عقیده استیون میتهن،  انسان هایدلبرگی همانند اجدادش از نوعی سیستم ارتباطی پیش از زبانی بهره می بردند.

تصور می شود که انسان هایدلبرگی اولین جد انسان های مدرن است که کیسه های هوا نداشته. کیسه های هوایی که در مجرای حنجره ای هستند و در تلفظ صوتی نقش دارند. از بین رفتن کیسه های هوا ممکن است به توانایی انسان در توسعه زبان صوتی کمک کرده باشد. نیاکانی مانند جنوبی‌کپی عفاری نیز مانند سایر میمون های بزرگ، کیسه های هوا داشتند.[2]

فسیل ها

اروپا

در 21 اکتبر 1907 اولین کشف فسیلی این گونه، در مائور، نزدیک هایدلبرگ، آلمان یافت شد که به آن مائور1 می گویند. با این حال تا سال 1908 علاقه کسی را به خود جذب نکرد و در سال 1908 بود که علاقه عمومی را به دست آورد. این یک فک است که در وضعیت خوبی به سر می برد، به غیر از اینکه دندان های آسیاب کوچک تا مدتی گمشده بودند و در نهایت در جایی در نزدیکی فک پیدا شدند. اوتو شوئتنساک از دانشگاه هایدلبرگ فسیل را شناسایی و نامگذاری نمود.[3]

بقایای انسان هایدلبرگی بعدی در اشتاینهایم آن در مور آلمان (جمجمه استینهایم، 350kya) آراگو فرانسه (آراگو 21)، پترالونا، یونان و رد پای شیطان ایتالیا، یافت شد.

انسان باکسگرو نامی است یادآور استخوان های درشت کشف شده در سال 1994 در محل Boxgrove Quarry، نزدیک به یک کانال انگلیسی کشف شد. این فسیل به همراه صدها تبر و تیشه دستی در اطراف آن کشف شد و قدمت آن بین 478،000 تا 524،000 سال، بوده است.  در فصول بعدی چندین دندان انسان هایدلبرگی در همان محل مشاهده شد.[4]

آفریقا

در قرن بیستم شماری از آثار فسیلی قابل مقایسه با مورفولوژیکی در آفریقای شرقی (بدو، ندوتو، عیاسی،ایلرت) و شمال آفریقا (ساله، ربات، دارالسلطانه، جبل ایرحود، سیدی ابالرحمان، تیحنیف) به معرض نمایش درآمد. جمجمه سلدانا، که در سال 1953 در آفریقای جنوبی یافت شد، از سال 1955 تا 1996 حداقل سه بار مورد تجدید نظر برای طبقه بندی قرار گرفت.[5]

کبوِه 1، که به آن جمجمه Broken Hill نیز گفته می شود، در سال 1921 توسط آرتور اسمیت وودوارد به عنوان نمونه ای از انسان رودزیایی منصوب شد. امروزه بیشتر به انسان هایدلبرگی اختصاص داده شده است. در سال 1921، تام زویگلار، که یک معدنچی سوئیس بود، این ماده را در معدن سرب و روی در Broken Hill واقع در رودزیای شمالی (کبوه امروزی، زامبیا) یافت.[6]

در سال 1976، جمجمه 600 هزار ساله بدو توسط اعضای اعزامی به رهبری جان کالب در Bodo D'ar در دره رودخانه عواش اتیوپی پیدا شد.

شواهد جدید

اولین های انسان هایدلبرگی

چندین ویژگی از گونه های انسانی برای اولین بار در انسان هایدلبرگی ظاهر می شود. براساس موزه تاریخ طبیعی اسمیتسونین، این نخستین گونه از جنس انسان خردمند بود که پناهگاه های دائمی ساخت. [7]

فسیل ها
  • "جمجمه گالیله" که در سال 1925 یا 1926 در موقارت الزوتیه که امروزه در اسرائیا واقع است ، یافت شد. به عنوان " کاندیدای شبیه ترین انسان هایدلبرگی از غرب آسیا" شناخته می شود. [8]
  • پترالونا 1، در غار پترالونا یونان در سال 1960 کشف شد. قدمت آن بین 350 هزار و 150 هزار سال تخمین زده می شود. این فسیل به عنوان انسان هایدلبرگی یا انسان نئاندرتال طبقه بندی می شود. [9]
  • انسان تائوتاول (آرگو 21)، جمجمه ی انسانی است که در 22 جولای 1971 در نزدیکی روستای  تائوتاول در پیرنه-اورینتال کشف شد. قدمت آن 450 هزار سال تخمین زده می شود. فسیل در رده انسان راست قامت تائوتاولنی قرار گرفت و به همین دلیل نمی تواند یک انسان هایدلبرگی محسوب شود، اما متعلق به یک شاخه از انسان راست قامت است که اروپا را همزمان با دوره انسان هایدلبرگی اشغال کرده بودند، بوده است. [10]

منابع
  1. "Much Earlier Split for Neanderthals, Humans?". Retrieved 2018-12-25.
  2. Martínez, I.; Rosa, M.; Quam, R.; Jarabo, P.; Lorenzo, C.; Bonmatí, A.; Gómez-Olivencia, A.; Gracia, A.; Arsuaga, J.L. (2013-05-08). "Communicative capacities in Middle Pleistocene humans from the Sierra de Atapuerca in Spain". Quaternary International. 295: 94–101. doi:10.1016/j.quaint.2012.07.001. ISSN 1040-6182.
  3. Otto Schoetensack: Der Unterkiefer des Homo heidelbergensis aus den Sanden von Mauer bei Heidelberg. Ein Beitrag zur Paläontologie des Menschen. Leipzig, 1908, Verlag von Wilhelm Engelmann
  4. Streeter et al. 2001, Margret (2001). "Histomorphometric age assessment of the Boxgrove 1 tibial diaphysis". Journal of Human Evolution. 40 (4): 331–338. doi:10.1006/jhev.2001.0460. PMID 11312585.
  5. Lieberman, DE; McBratney, BM; Krovitz, G (2002). "The evolution and development of cranial form in Homo" (PDF). Proc Natl Acad Sci U S A. 99: 1134–9. doi:10.1073/pnas.022440799. PMC 122156. PMID 11805284. Retrieved December 9, 2015.
  6. Begun, David R., ed. (2012). "The African Origin of Homo sapiens". A Companion to Paleoanthropology. John Wiley & Sons. ISBN 9781118332375.
  7. "Homo heidelbergensis". The Smithsonian Institution's Human Origins Program. 2010-02-14. Retrieved 2018-11-17.
  8. Cartmill, Matt; Smith, Fred H. (2009). The Human Lineage. John Wiley & Sons. ISBN 978-0471214915. Retrieved 2013-03-01.
  9. "Tautavel Man". Saissac. Archived from the original on 3 February 2020. Retrieved November 29, 2015.
  10. "Petralona 1". Smithsonian Institution. Retrieved November 29, 2015.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ انسان هایدلبرگی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.