اقامت دائمی

اقامت دائمی (انگلیسی: Permanent residency‎) به معنی حق سکونت شهروندان خارجی در یک کشور دیگر برای یک دوره نامحدود است.

ویزای ورود و خروج ژاپن و مجوز ژاپنی برای اقامت دائم در سال ۲۰۱۱ در گذرنامه فرانسه.


کشورهای دارای سیستم اقامت دائم

همه کشورها اجازه اقامت دائم اعطا نمی‌کنند و اجازه‌ها و شرایط هر کشور به‌طور گسترده‌ای با یکدیگر متفاوت هستند.[1][2][3][4][5]

کشورهای عضو اتحادیه اروپا از قانون دادن اعطای اقامت دائم به یک فرد برخوردار هستند، زیرا قوانین اتحادیه اروپا این اجازه را به یک ملیت این اتحادیه می‌دهد تا پس از ۵ سال اقامت موقت بتواند اقامت دائم یک کشور اروپایی دیگر را بدست بیاورد. اتحادیه اروپا همچنین حق اقامت دائم برای اقامت طولانی اتباع کشورهای ثالث را به موجب دستورالعمل (EC/2003/109) می‌دهد. این رویکرد جدیدی برای همه کشورهایی بود که به این قانون پیوستند و این حقوق می‌تواند در سراسر مرزهای ملی کشورهایشان اعطا شود.

سایر کشورها در خصوص اقامت دائم تعاریف مختلفی دارند که روابطشان با سایر کشورها نیر بر این اساس تنظیم می‌گردد.[6][7][8][9]

وظایف دارندگان اقامت دائم

مقیم دائم از تعهدات اقامت خاص برای حفظ وضعیت خود برخوردار است. در برخی موارد، اقامت دائم ممکن است مشمول نوع خاصی از اشتغال یا کسب وکار باشد.

بسیاری از کشورها دوره رسمی خدمت در ارتش برای شهروندان دارند، بعضی از کشورها مثل سنگاپور این خدمات را به شهروندان دائم اختصاص می‌دهند. با این حال در سنگاپور، اکثریت ساکنان نسل اول از رفتن به خدمت در ارتش معاف هستند و تنها پسرانشان به خدمت می‌روند.[10]

در وضعیتی مشابه، در ایالات متحده از خدمات انتخابی برخوردارند. یک ثبت نام اجباری دوره نظامی وجود دارد که همه شهروندان مرد بین ۱۸ تا ۲۶ باید این دوره را بگذرانند. این شرایط به لحاظ نظری حتی به کسانی که ساکن غیرقانونی کشور هستند اعمال می‌شود. درخواست متقاضیان اقامت دائم پذیرفته نمی‌شود. یا در صورت عدم پذیرش متقاضی به الزام در خدمت نظامی درخواست اقامتش لغو می‌شود.[11]

اقامت دائم ممکن است در برخی از کشورها نیاز به طی کردن پروسه مینیمم زمان اقامت در کشور بعد از اعطای اقامت دائم باشد (مثل استرالیا و کانادا). در آمریکا وضعیت تابعیت یا اقامت دائم بسته به این است که اگر فرد بیش از زمان مشخص شده خارج از کشور میزبان باشد. تابعیت خود را از دست می‌دهد.

فردی که اقامت دائم دارد نیز به لحاظ شهروندی و پرداخت مالیات از شرایط مشابه فوق در آمریکا برخوردار است.

از دست دادن وضعیت اقامت

کسی که اقامت دائم دارد اگر به وظایف شهروندی اش عمل نکند، وضعیت اقامت خود را از دست می‌دهد مثلاً

  • ترک کشور بیش از حداکثر روزهای مشخص شده (در میان کشورها زمان تفاوت می‌کند اما معمولاً بیش از ۲ سال است).
  • فرد مرتکب جنایات جدی شده و به تبعید رفته یا در صدد از بین بردن کشور باشد و امنیت ملی را تهدید کند.

دسترسی به شهروندی

معمولاً کسی که اقامت دائم دارد پس از یک دوره اقامت معمولاً ۵ سال در کشور می‌تواند طبق قانون درخواست دریافت تابعیت کشور را کند. البته این موضوع بسته به قوانین هر کشور متفاوت است. تابعیت دوگانه یعنی به رسمیت شناختن دو تابعیت برای یک نفر هم بسته به قوانین هر کشور متفاوت است.[12]

منابع
  1. For details, see the Unofficial translation of the “Administrative Measures for Treatment of Foreigners Residing Permanently in China” بایگانی‌شده در ۷ اوت ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, 2012-12-18
  2. "Finnish Immigration Service: Fact Sheet:Redidence permit for Finland Other than EU/EAA citizen (pdf)". migri.fi.
  3. "Étranger en France: carte de résident de 10 ans". service-public.fr. Archived from the original on 2010-02-15.
  4. بایگانی‌شده در دسامبر ۱۶, ۲۰۰۹ توسط Wayback Machine
  5. "Want to apply: Permanent residence - UDI". udi.no.
  6. "Dirección Nacional de Migración y Naturalización". 2 January 2007. Archived from the original on 2 January 2007.
  8. Permit C (settlement permit) – Federal Office for Migration بایگانی‌شده در اکتبر ۲۳, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine
  9. "中華民國內政部移民署全球資訊網 NATIONAL IMMIGRATION AGENCY". immigration.gov.tw.
  10. "Singapore Permanent Residency". Expat Experience Singapore. Archived from the original on 2015-02-15.
  11. "Selective Service Systems> Home". Sss.gov. Retrieved 2016-12-21.
  12. General Naturalization Requirements بایگانی‌شده در مارس ۷, ۲۰۱۶ توسط Wayback Machine

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.