استوراکیوس

استوراکیوس فرزند نیکه‌فروس یکم، امپراتور وقت بیزانس بود که در دسامبر ۸۰۳، یک سال پس از بر تخت نشستن پدرش به امپراتوری مشترک با او منصوب شد.[2] نیکه‌فوروس در فاصلهٔ سال‌های ۸۰۷ تا ۸۰۹ درگیر لشکرکشی علیه بلغارهایی بود که مرزهای شمالی بیزانس را مورد تاخت و تاز خود قرار داده بودند.[3] او در ۸۱۱ همراه با پسرش استوراکیوس و دامادش میخائیل به بلغارستان لشکر کشید اما نتیجهٔ آن فاجعه‌بار بود. نیروهای بیزانسی در تلهٔ بلغارها افتادند و نیکه‌فوروس یکم در ۲۶ ژوئیه ۸۱۱ در میدان نبرد کشته شد.[2] با این حال استوراکیوس که به‌شدت مجروح شده بود، شوهرخواهرش میخائیل که آسیبی ندیده بود و دو نفر دیگر از صاحب‌منصبان عالی‌رتبه، تئوکتیستوس و استفانوس موفق به فرار به آدریانوپل شدند.[2]

پس از رسیدن به شهر، استوراکیوس بلافاصله به مقام امپراتوری رسید.[1] با اینحال امپراتور جوان به‌شدت از ناحیهٔ مهره‌های ستون فقرات آسیب دیده بود و نجیب‌زادگانی که در کنار بستر او ایستاده بودند می‌دانستند که زیاد عمر نخواهد کرد.[2] همچنین آنها این نگرانی را نیز داشتند که آیا سپردن ادارهٔ کشور در این موقعیت حساس به تنها یک نفر که هیچ‌گاه قابلیتی از خود در زمینهٔ کشورداری نشان نداده و اکنون نیز به‌واسطهٔ جراحاتش از پای افتاده است صحیح است یا خیر.[2]

تئوکتیستوس یکی از کسانی بود که از این انتخاب راضی نبود و میخائیل را فرد مناسبتری برای فرمانروایی می‌دانست.[2] همین موضوع سبب شد تا او و تنی چند از مقامات، میخائیل را تحت فشار قرار دهند اما میخائیل که سوگند وفاداری به نیکه‌فوروس و استوراکیوس خورده بود حاضر به پذیرفتن پیشنهاد آنان نشد.[2]

سرانجام باقی‌ماندهٔ نیروهای بیزانسی راه بازگشت به قسطنطنیه را در پیش گرفته و استوراکیوس را نیز بر تخت روان گذاشته با خود بردند. با این حال آسیب‌دیدگی او بیش از حدی بود که بهبود یابد و چون فرزندی نیز نداشت این سئوال پیش آمد که پس از او چه کسی جانشینش خواهد شد.[2] پروکوبیا، خواهر استوراکیوس و همسر میخائیل معتقد بود که پس از برادرش باید قدرت به میخائیل و فرزندان او برسد اما تئوفانو، همسر آتنی استوراکیوس معتقد بود که در صورت مرگ همسرش باید قدرت در دستان او قرار گیرد.[2]

سرانجام میخائل علیه استوراکیوس دست به کودتا زد و در ۲ اکتبر ۸۱۱ خود را با عنوان میخائل یکم، امپراتور بیزانس نامید.[2][1] این تغییر قدرت مورد تأیید سنا و سپاهیان قرار گرفت و همان روز، استوراکیوس را که از قدرت برکنار شده بودند سر تراشیدند و جامهٔ کشیشی بر تنش کردند.[2]

استوراکیوس پس از این اتفاق ۳ ماه بیشتر زنده نماند و سرانجام پس از تحمل درد و رنج بسیار در ۱۱ ژانویه ۸۱۲ درگذشت.[1] او را در صومعهٔ جدید باراکا به‌خاک سپردند که بنایی زیبا بود و از طرف پروکوپیا به تئوفانو، که او نیز گوشه‌نشینی اختیار کرده بود، اهدا شده بود.[2]