آکیتو

کاهن اسگیله (پرستشگاه مردوک) با سایر کاهنان دعاهای غمناک می‌خواند و مردم با دعاهای یکسان و غمناک که نشانگر ترس انسان از ناشناخته‌ها بود، پاسخ می‌دادند. این ترس از ناشناخته‌ها توضیح می‌دهد که چرا کاهن اعظم هر روز به اسگیله می‌رفت و از مردوک طلب بخشش مردوک می‌کرد تا بابل، شهر مقدس خود را محافظت کند و به شهر نعمت ارزانی دارد. این دعا "راز اوسگیله" خوانده می‌شد و بدین شکل است: "پروردگارا، که در غضب بی‌همتایی، پروردگارا، ای پادشاه بخشنده، ای مالک سرزمینها، که خدایان بزرگ را نجات دادی، ای پروردگاری که قدرتمندان را با نگاهی فرو می‌ریزی، ای پادشاه پادشاهان، ای نور مردمان، ای پروردگار رقم زنندهٔ سرنوشت‌ها، بابل تختگاه تو است و بورسیپا تاج تو، آسمان‌های برای توست و در آغوش تو نیرو می‌گیرند. . . . نگاه تو به آنان زینت می‌بخشد و آنان را وادار می‌سازد تا نور را ببینند به قدرت تو ایمان آورند. ای پروردگار سرزمینها، ای نور ایگگی، که نعمت‌ها را ارزانی می‌داری، کیست که به قدرت تو ایمان نداشته باشد؟ کیست که از عظمت تو نگویدو حکومت تو را تحسین نکند؟ ای پروردگار سرزمینها، که در اودول زندگی می‌کنی، ای کسی که دست افتادگان را می‌گیری، به شهر خود، بابل، ترحم کن. به معبد خود اسگیله نگاهی بیفکن و به کسانی که در بابل ساکن هستند، آزادی عطا کن!"[4] در روز سوم، هنرمندان مخصوصی دو عروسک از چوب، طلا و سنگهای قیمتی می‌ساختند و به آنان لباس قرمز می‌پوشاندند. این عروسک‌ها کنار گذاشته می‌شدند و در روز ششم مورد استفاده قرار می‌گرفتند[5]

همان آداب و رسوم مانند سه روز گذشته دنبال می‌شد. پیش از طلوع آفتاب، کاهنان به دنبال گروه ستارگان مقدس IKU ("اسب بالدار") می‌گشتند. در طول روز، انوما الیش، حماسهٔ آفرینش، تلاوت می‌شد. انوما الیش به احتمال زیاد قدیمی‌ترین داستان مربوط به تولد خدایان، خلقت جهان و آدمیان است. سپس توضیح می‌دهد که چگونه پس از پیروزی مردوک بر تیامات، همه خدایان با او متحد شدند. تلاوت این حماسه سرآغاز مقدمات تسلیم پادشاه بابل در برابر مردوک در روز پنجم آکیتو در نظر گرفته شده‌است. در طول شب نمایشی اجرا می‌شد که در آن مردوک ستایش می‌شد.

تسلیم پادشاه بابل در برابر مردوک. پادشاه به همراه کاهنان وارد اسیگله می‌شد، آنان همه به محراب، جایی که کاهن اعظم اسیگله در نقش مردوک ظاهر می‌شد، نزدیک می‌شدند. سپس کاهن اعظم به سمت پادشاه می‌رفت و شروع به گرفتن جواهرات، عصای سلطنتی و حتی تاج او می‌کرد. پادشاه را به سختی سیلی می‌زد تا سرانجام در برابر محراب زانو بزند و شروع به دعا کند و از مردوک طلب بخشش نموده و تسلیم او شود: «ای پروردگار عالم من گناه نکرده‌ام و به هیچ وجه از قدرت آسمانی شما غافل نشده‌ام». . . سپس کاهن در نقش مردوک می‌گفت: «از آنچه مردوک گفته‌است نترسید، زیرا او دعاهای شما را حواهد شنید، قدرت شما را گسترش خواهد داد و عظمت سلطنت شما را افزایش خواهد داد». از بین بردن تمام اموال دنیوی نمادی از تسلیم پادشاه به مردوک است. پس از این، پادشاه می‌ایستاد و کاهن جواهرات، عصای سلطنتی و تاج وی را برمی‌گرداند، سپس دوباره او را به سختی سیلی می‌زد تا حدی که اشک بریزد، زیرا این امر نشانگر تسلیم بیشتر در برابر مردوک و احترام به قدرت او بود. هنگامی که کاهن تاج را به پادشاه برمی‌گرداند، بدان معنی است که قدرت وی توسط مردوک تجدید شده‌است، بنابراین آوریل نه تنها احیای طبیعت و زندگی بلکه احیای دولت نیز هست؛ بنابراین، این مراسم بزرگترین و ترسناکترین شخصیت‌های آن زمان را تسلیم بزرگترین خدای می‌کرد تا لحظه ای فروتنانه با همه مردم زندگی کنند و برای اثبات ایمان خود در پیشگاه خداوند، همراه مردم دعا کنند. به دنبال حضور در خانه دنیوی خود بابل و تجدید قدرت پادشاه بابل، مردوک در اتمنانکی (زیگورات یا برج تشکیل شده از هفت طبقه که در تورات به برج بابل معروف است) که محل سکونت مردوک بود یا در معبد اسیگله (در تورات خدا در «کوه» سکونت می‌کند. مزامیر ۷۴: ۲) باقی می‌ماند. در طی این روز مطابق سنت آکیتو، مردوک وارد خانه خود می‌شود و از حضور خدایان شیطانی که با او می‌جنگند شگفت زده می‌گردد، سپس وی توسط تیامات، هیولا آشوب و الهه اقیانوس زندانی می‌شود و منتظر رسیدن پسرش، خدای نبو می‌ماند تا او را از «شر» نجات دهد و جلال وی را بازگرداند.

قبل از رسیدن خدایان، روز پرهیاهو می‌شود. عروسک‌هایی که در روز سوم ساخته شده بودند سوزانده می‌شوند و نبردی نیز انجام می‌شود. این هیاهو حاکی از آن است که بدون مردوک، شهر در هرج و مرج مداوم قرار خواهد گرفت.[6] خدای نبو در قایق به همراه دستیارانش که خدایان شجاع نیپور، ارووک، کیش و اریدو (شهرهای بابل باستان) هستن، سر می‌رسد. خدایان همراه نبو با مجسمه‌هایی نمایش داده می‌شوند که بر روی قایق‌هایی که مخصوص این مناسبت ساخته شده‌اند، قرار گرفته‌اند. در اینجا تعداد زیادی از مردم به دنبال پادشاه به سمت اسیگیله که مردوک در آنجا زندانی است می‌روند و چنین می‌خوانند: «این همان کسی است که از راه دور برای بازگرداندن شکوه پدر زندانی ما آمده‌است».

در روز سوم حبس، نبو مردوک را آزاد می‌کند. خدایان شیطانی هنگام ورود او به خانه، دروازه بزرگی را پشت سرش بسته‌اند. مردوک تا رسیدن نبو می‌جنگد و دروازه عظیم شکسته می‌شود و نبرد بین دو گروه ادامه می‌یابد، تا زمانی که نابو پیروز شود و مردوک را آزاد کند.

هنگامی که مردوک آزاد می‌شود، تندیس خدایان در تالار سرنوشت "Ubshu-Ukkina" جمع می‌شود تا برای سرنوشت او تصمیم گرفته شود. در آنجا تصمیم گرفته می‌شود که همه به نیروی خدایان بپیوندند و به مردوک عطا شوند. در اینجا، پادشاه از همه خدایان درخواست می‌کند تا مردوک را حمایت کنند و این سنت نشانگر آن بود که تمام خدایان تسلیم مردوک هستند و مقام وی بی‌نظیر است.

راهپیمایی پیروزی به سمت "خانه آکیتو" که در آن جشن پیروزی مردوک در آغاز آفرینش بر اژدها تیامات (الهه آبهای زیرین) برگزار می‌شود. خانه آکیتو که آشوریان نینوا آن را "Bet Ekribi" ("خانه دعاهاً به زبان قدیمی آشوری) می‌خواندند، در حدود ۲۰۰ متری بیرون از دیوارهای شهر بود. در آن‌جا درختان به شکل شگفت‌انگیزی آراسته شده و به دقت آبیاری شده بودند تا احترام به خدای یکتایی را که زندگی را به طبیعت عطا کرده، تداعی سازند. بودند. راهپیمایی پیروزی روشی برای ابراز شادی از تجدید قدرت مردوک (آشور) و از بین بردن نیروهای شیطانی بود که تقریباً در آغاز زندگی را کنترل می‌کردند.

با رسیدن به "Bet Akitu"، مردوک شروع به جشن گرفتن با هر دو خدایان آسمانی و ریرزمینی می‌کند (مجسمه‌های خدایان در اطراف یک میز عظیم مانند یک عید قرار گرفته‌اند) سپس مردوک شب هنگام به شهر بازمی‌گردد و ازدواج خود با الهه "ایشتار" را جشن می‌گیرد که زمین و آسمان با هم متحد می‌گردند و همان‌طور که خدایان با هم متحد می‌شوند، این اتحاد بر روی زمین نیز تحقق می‌یابد. بدین ترتیب پادشاه از طریق ازدواج با بالاترین کاهنه اسگیله، این اتحاد را به نمایش می‌گذارذ و هر دو در تخت سلطنت می‌نشینند و اشعار خاصی را به این مناسبت تلاوت می‌کنند. این عشق زندگی را پدیدمی‌آورد.

خدایان با همراهی پروردگار خود مردوک برمی گردند تا دوباره در سالن سرنوشت "Upshu Ukkina" دیدار کنند، جایی که برای اولین بار در روز هشتم ملاقات کردند، این بار آنان در رابطه با سرنوشت مردم مردوک تصمیم خواهند گرفت. در فلسفه باستانی آشور، مادامی که انسان به خدایان تا زمان مرگ خود خدمت کند، خلقت به‌طور کلی میثاقی بین آسمان و زمین در نظر گرفته می‌شد؛ بنابراین، خوشبختی خدایان کامل نیست، مگر اینکه انسانها نیز خوشحال باشند؛ بنابراین به شرط اینکه انسان به خدایان خدمت کند، سعادت حاصل خواهد شد؛ لذا مردوک و خدایان عهد خود را با بابل تجدید می‌کنند و قول چرخه دیگری از فصول را به شهر می‌دهند. پس از تصمیم‌گیری در رابطه با سرنوشت بشر، مردوک به آسمان بازمی‌گردد.[6]

آخرین روز آکیتو. خدایان به معبد مردوک بازمی‌گردند (مجسمه‌ها به معبد بازمی‌گردند) و زندگی روزمره در بابل، نینوا و بقیه شهرهای آشوری از سر گرفته می‌شود. مردم شروع به شخم زدن و آماده شدن برای چرخه دیگری از فصول می‌کنند.