گذرنامه بیومتریک

گذرنامه بیومتریک یا گذرنامه زیست‌سنجشی، ترکیبی از داده‌های سنتی روی کاغذ مانند تصویر و نام و نیز داده‌های دیجیتالی زیست‌سنجی یا بیومتریک مانند اثر انگشت، رنگ و طرح اسکن عنبیه و یک نسخه دیجیتال از تصویر دارنده گذرنامه، کارگذاشته‌شده درون یک ریزتراشه، ای‌ای‌پی‌رام است که خود ریزتراشه و حافظه مربوطه درون جلد گذرنامه قرار گرفته‌است. تمامی این داده‌بندی برپایه مدرک ایکائو، استاندارد شده‌است.[1][2][3]

نشان دارابودن اطلاعات بیومتریک که بر روی گذرنامه‌های نوین قرار دارد.

گذرنامه الکترونیک تنها یک ریزتراشه نسبت‌به گذرنامه‌های پیشین درخود داشته که جعل و تقلب در آن را بشدت محدود می‌کند و در مقابل هزینه و قیمت تمام‌شده گذرنامه بشدت افزایش می‌یابد.[4][5]

در ایران وزارت اطلاعات مسئولیت ثبت و تولید این ریزتراشه را دارد.

امنیت اطلاعات تراشه

برای بالا بردن امنیت داده‌های درون ریزتراشه از ترکیب چند روش گوناگون در گذرنامه استفاده می‌شود:[6][7]

شماره و کد شناسایی برای تراشه‌ها، برخلاف اسکناس دارای سریال نبوده و تمامی کدهای ریزتراشه به صورت تصادفی یا راندوم انتخاب می‌شوند.
استفاده‌از سامانه بی‌ای‌سی در جابجایی داده بین تراشه و اسکنر. بدین‌ترتیب برای آغاز تراکنش نیاز به کلید آغاز و دیگر داده‌های قابل شناسایی سامانه کنترل بوده و ضریب سرقت داده‌ها کمتر می‌شود.
تأیید غیرفعال و استفاده از تابع درهم‌ساز رمزنگارانه و امضای دیجیتال برای بالا بردن ضریب اطمینان در ارتباط امن بین تراشه و اسکنر.
تأیید فعال که بر عکس روش بالایی هر تراشه دارای یک شماره شناسایی غیرقابل کپی‌برداری بوده که توسط اسکنر شناسایی می‌شود.
تراشه در بخش درونی جلد گذرنامه یا یک برگه داخلی قرار گرفته درحالیکه جنس و ساختار خود جلد گذرنامه بشکلی است که برای خواندن داده‌ها باید گذرنامه را باز نمود؛ بنابراین در هنگام عدم استفاده از تراشه و داده‌ها، گذرنامه بسته مانده و جلد گذرنامه با ایجاد قفس فارادی از دزدی داده‌های الکترونیکی جلوگیری خواهد کرد.

هرچند امنیت گذرنامه الکترونیک بالا بوده و جعل آن مشکل است اما از زمان صدور گذرنامه‌های بیومتریک تاکنون چندین حفره و مشکل امنیتی گزارش شده‌است.[8][9]

کشورهای دارای گذرنامه بیومتریک

کشورهای مجهز به سیستم گذرنامه الکترونیکی

تمامی کشورهای اروپایی عضو حوزه شنگن و سایر کشورهای انجمن تجارت آزاد اروپا، برای شهروندان خود که قصد خروج از اروپا و سفر به کشورهای دیگر همچون ایالات متحده آمریکا، استرالیا و غیره را دارند، پس‌از انگشت‌نگاری و ثبت داده‌های فردی و زیستی، گذرنامه بیومتریک صادر می‌کند. هزینه هر گذرنامه در کشورهای مختلف شنگن متفاوت و بسته به‌قوانین کشوری از ۶۰ تا ۱۵۰ یورو در تغییر است.[10] بسیاری‌از کشورهای پیشرفته و در حال توسعه آسیا به غیر از هندوستان[11] نیز دارای گذرنامه الکترونیک هستند.

ایران نیز ازسال ۲۰۱۱ آغاز به صدور گذرنامه بیومتریک نموده‌است.[12]

روند بازرسی الکترونیک مرزی

جستارهای وابسته

گذرنامه ایرانی

منابع

"ICAO Document 9303, Part 1, Volume 1 (OCR machine-readable passports)" (پی‌دی‌اف). Retrieved 8 September 2010.
"ICAO Document 9303, Part 1, Volume 2 (e-passports)" (PDF). Archived from the original (پی‌دی‌اف) on 11 October 2007. Retrieved 8 September 2010.
"ICAO Document 9303, Part 3 (credit-card sized ID cards)" (پی‌دی‌اف). Retrieved 8 September 2010.
«Fingerprints needed for £77 passports». DailyMail UK.
«گذرنامه‌های الکترونیک، جایگزین گذرنامه‌های عادی». همشهری آنلاین.
"Metal shields and encryption for US passports". Newscientist.com. Retrieved 8 September 2010.
«گذرنامه الکترونیکی و پیاده‌سازی آن در ایران». انجمن انفورماتیک ایران.
"Fingerprinting Passports" (PDF). Retrieved 8 September 2010.
Kim Zetter (3 August 2006). "Hackers clone E-Passports". Wired. Retrieved 8 September 2010.
Jonathan P. Aus (2006). "Decision-making under Pressure: The Negotiation of the Biometric Passports Regulation in the Council" (به نروژی). Arena.uio.no. Retrieved سپتامبر۲۰۱۴. Check date values in: |تاریخ بازبینی= (help)
After US tests, India to get first e-passport (2008). May 2008%2011:13:00%20AM "After US tests, India to get first e-passport" Check |نشانی= value (help). NDTV.com. Retrieved سپتامبر۲۰۱۴. Check date values in: |تاریخ بازبینی= (help)
پلیس الکترونیک ایران (مارس۲۰۱۴). «مدارک لازم جهت صدور گذرنامه». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ فوریه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در مارس۲۰۱۴. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازبینی=،|تاریخ= را بررسی کنید (کمک)

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

[1] "ICAO Document 9303, Part 1, Volume 1 (OCR machine-readable passports)" (پی‌دی‌اف). Retrieved 8 September 2010.

[2] "ICAO Document 9303, Part 1, Volume 2 (e-passports)" (PDF). Archived from the original (پی‌دی‌اف) on 11 October 2007. Retrieved 8 September 2010.

[3] "ICAO Document 9303, Part 3 (credit-card sized ID cards)" (پی‌دی‌اف). Retrieved 8 September 2010.

[4] «Fingerprints needed for £77 passports». DailyMail UK.

[5] «گذرنامه‌های الکترونیک، جایگزین گذرنامه‌های عادی». همشهری آنلاین.

[6] "Metal shields and encryption for US passports". Newscientist.com. Retrieved 8 September 2010.

[7] «گذرنامه الکترونیکی و پیاده‌سازی آن در ایران». انجمن انفورماتیک ایران.

[8] "Fingerprinting Passports" (PDF). Retrieved 8 September 2010.

[9] Kim Zetter (3 August 2006). "Hackers clone E-Passports". Wired. Retrieved 8 September 2010.

[10] Jonathan P. Aus (2006). "Decision-making under Pressure: The Negotiation of the Biometric Passports Regulation in the Council" (به نروژی). Arena.uio.no. Retrieved سپتامبر۲۰۱۴. Check date values in: |تاریخ بازبینی= (help)

[11] After US tests, India to get first e-passport (2008). May 2008%2011:13:00%20AM "After US tests, India to get first e-passport" Check |نشانی= value (help). NDTV.com. Retrieved سپتامبر۲۰۱۴. Check date values in: |تاریخ بازبینی= (help)

[12] پلیس الکترونیک ایران (مارس۲۰۱۴). «مدارک لازم جهت صدور گذرنامه». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ فوریه ۲۰۱۴. دریافت‌شده در مارس۲۰۱۴. تاریخ وارد شده در |تاریخ بازبینی=،|تاریخ= را بررسی کنید (کمک)