کنسرتو

کُنسِرتو (به ایتالیایی: concerto)[1] (اصل تلفظ ایتالیایی: کُنچـِرتو) قطعه‌ای موسیقی است برای ارکستر و معمولاً یک ساز اصلیِ تک‌نواز[2] (معمولاً پیانو، ویولن، ویولنسل، گیتار یا فلوت)، که عموماً در سه موومان تصنیف شده‌است. نقش ارکستر، در مجموع، همراهی تک‌نواز است، و به همین ترتیب، تک‌نواز نقش کلیدی را در طول تمام قطعه ایفا می‌کند.

کنسرتو برای دو یا چند ساز

بسیاری از آهنگسازان کنسرتو برای دو یا چند سولیست ساخته اند.

دوره باروک
  • کنسرتوهای ویوالدی برای ۲، ۳ یا ۴ ویولن، برای ۲ ویولنسل، برای ۲ ماندولین، برای ۲ ترومپت، برای ۲ فلوت، برای ابوا و فاگوت، برای ویولنسل و فاگوت.
  • کنسرتوهای ویوالدی برای چندین ساز، از جمله RV555 برای ۳ ویولن، یک ابوا، ۲ ریکوردر، ۲ ویولون آلینلس، ۲ ویولون، ۲ هارپسیکورد و ۲ ترومپت.
  • کنسرتوهای باخ برای ۲ ویولن، برای ۲، ۳، یا ۴ هارپسیکورد و کنسرتوهای براندنبورگ.

دوره کلاسیک
  • کنسرتو هایدن برای ویولون و کیبورد و سینفونیا کنسرتانته برای ویولن، ویولنسل، ابوا و فاگوت.
  • کنسرتوهای موتزارت برای دو و سه پیانو، سینفونیا کنسرتانته برای ویولن، ویولا و ارکستر و کنسرتو برای فلوت و هارپ.
  • کنسرتو سالییری برای اوبوا، ویولن و ویولنسل و کنسرتو برای فلوت و ابوا.

دوره رمانتیک
  • تریپل کنسرتو بتهوون برای ویولن، ویولنسل، پیانو و ارکستر.
  • کنسرتو برامس برای ویولن و ویولنسل.
  • کنسرتوهای ماکس بروخ برای ویولا و کلارینت و برای دو پیانو.

دوره قرن بیستم

جستارهای وابسته

منابع
  1. صورتِ جمعِ ایتالیایی: concerti
  2. «Concerto - Definition». Free Merriam-Webster Dictionary. دریافت‌شده در ۱۷ ژوئن ۲۰۱۸.
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ کنسرتو موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.