پل گلدن گیت

پل گلدن گیت (به انگلیسی: Golden Gate Bridge)، یک پل معلق در سانفرانسیسکوی آمریکا است که این شهر را به شمال ایالت کالیفرنیا وصل می‌کند. این پل بر روی تنگه گلدن گیت زده شده‌است. این پل با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سانفرانسیسکو ساخته شده‌است. پل گلدن گیت در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت و در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۴٬۲۰۰ پا (۱۳۰۰ متر) طولانی‌ترین پل معلق دنیا به حساب می‌آمد. ساکنین شهر سانفرانسیسکو این پل را نماد شهر خود به حساب می‌آورند. ارتفاع این پل از سطح آب ۲۲۰ پا (۶۷ متر) و وزن آن ۸۸۷۰۰۰ تن است. دوبرجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۷۴۶ پا (۲۲۷ متر) ارتفاع دارند. در سال ۱۹۹۷، حدود ۴۱۳۸۱۰۰۰ وسیله نقلیه از روی این پل عبور کردند.

پل گلدن گیت
-۸٬۹۸۱ فوت (۲٬۷۳۷ متر)
-۹۰ فوت (۲۷ متر)
ارتفاع۷۴۶ فوت (۲۲۷ متر)
طول۴٬۲۰۰ فوت (۱٬۳۰۰ متر)
-۱۴ فوت (۴٫۳ متر)
ارتفاع از سطح آب۲۲۰ فوت (۶۷ متر)
پایان ساختآوریل ۱۹۳۷
گشایش۲۷ مه ۱۹۳۷
عوارض عبور برای هر وسیله نقلیه پنج دلار می‌باشد.

این پل تنها راه خروجی سانفرانسیسکو به سمت شمال است و از ۶ مسیر مخصوص تردد وسایل نقلیه و دو مسیر محل عبور عابران پیاده در هر دو طرف تشکیل شده‌است. در اول سپتامبر سال ۲۰۰۲ عوارض تردد از روی این پل برای وسایل نقلیه موتوری از ۳ دلار به ۵ دلار افزایش یافت. دوچرخه، موتور و عابر پیاده از پرداخت عوارض معاف هستند.

محدودیت سرعت حرکت روی پل گلدن گیت در اول اکتبر سال ۱۹۸۳ از ۹۰ کیلومتر در ساعت به ۷۰ کیلومتر در ساعت کاهش یافت. رنگ این پل نارنجی متمایل به قرمز، معروف به نارنجی بین‌المللی است. این رنگ برای هماهنگی این پل با محیط اطراف خود و جلوه بیشتر آن در مه و غبار (که از شرایط آب و هوایی ویژه آن منطقه است) انتخاب شده‌است. این پل از نظر زیبایی‌شناسی و معماری در نوع خود منحصربه‌فرد است. در ماه ژوئن سال ۲۰۰۱ انجمن مهندسان عمران آمریکا چند بنا را با نام «بناهای هزاره» معرفی کردند؛ این بناها عبارت بودند از کانال پاناما، ساختمان امپایر استیت و پل گلدن گیت.

عملیات ساختمانی پل

پل گلدن گیت، ابتکار مهندس مشهور جوزف استراس بود که پیش از طراحی پل گلدن گیت، طراحی ۴۰۰ پل متحرک را برعهده داشت. ایرونیگ مارو، مهندس معمار و مهندس چارلز آلتون الیس و لئون مویسیف از طراحان پل در اجرای این پروژه بزرگ مشارکت داشتند. ساخت این پل از ۵ ژانویه سال ۱۹۳۳ شروع شد.

به دلیل وزش بادهای شدید، کارگران در هنگام ساخت آن با مشکلات بسیاری مواجه شدند. ۳۰ نفر در هنگام ساخت این پل از روی آن سقوط کردند که از این تعداد ۱۹ نفر به کمک تور ایمنی که در هنگام ساخت در زیر پل تعبیه شده بود از مرگ نجات پیدا کردند. ۱۲ نفر در ۱۷ فوریه ۱۹۳۷ (نزدیک به اتمام ساختمان پل) به همراه داربستی که پیچهایش تحمل وزن داربست را نداشت، به آبهای یخزده سقوط کردند که در این مورد، به علت وزن زیاد داربست، تور ایمنی هم پاره شد و تنها دو نفر نجات یافتند و بقیه (ده نفر) کشته شدند.[1]

ساخت پل در آوریل ۱۹۳۷ به پایان رسید و در ۲۶ می همان سال برای تردد عابران پیاده آزاد شد. یک روز پس از آن، با افتتاح رسمی در ساعت ۱۲ بعدازظهر ۲۷ مه سال ۱۹۳۷ این پل به روی وسایل نقلیه باز شد.

ساختمان پل ۳۵ میلیون دلار (معادل ۴۹۳ میلیون دلار سال ۲۰۱۶) هزینه داشت.[2] پل زودتر از زمان برنامه‌ریزی شده و با هزینه ۱٫۳ میلیون دلار زیر هزینه برنامه‌ریزی شده ساخته شد.[3]

معضلات کنونی

خودکشی

نگاره‌ای به تاریخ فوریه ۲۰۲۰ میلادی از نصب توری فلزی زیر پل گلدن گیت برای جلوگیری از خودکشی.[4]

از فراز پل گلدن گیت بیش از هر جای دیگری در ایالات متحده آمریکا خودکشی صورت می‌گیرد. ارتفاع آن ۷۵ متر از سطح آب است. پس از یک سقوط ۴ ثانیه‌ای پرشگر با سرعت حدوداً ۱۲۰ کیلومتر بر ساعت به آب می‌خورد. بیشتر پرش کنندگان از اثر ناشی از آسیب تماس با آب می‌میرند. اندکی شان که از اثر اولیه جان بدر می‌برند عموماً خفه می‌شوند یا از سرمازدگی در آب سرد می‌میرند.[5] بیشتر پرشها برای خودکشی در سوی مقابل بِی رخ می‌دهد. سوی رو به اقیانوس به روی عابران بسته‌است.[6]

نگارخانه


منابع

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ پل گلدن گیت موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.