پسر حاجی باباجان

• جعفر: معروف به جف - بیست و دوساله با کمی لکنت زبان که بیشتر در بیان "می"های اول کلمه مشکل دارد.
• سیروس: سی و هشت نه ساله - مهندس
• حاجی میرزا علی آقا: پدر جف - پنجاه و هفت هشت ساله
• مینو: دختر جوان - بیست و شش هفت ساله
• میس ناتالی: همان مینو با قیافه مبدل

جعفر عاشق مینو است ولی مینو به او محل نمی‌گذارد و در نتیجه تصمیم به خودکشی می‌گیرد و برای نوشتن نامهٔ خداحافظی از دنیا و مینو که خیلی هم پرسوز و گداز باشد شعری هم چاشنی آن می‌کند. از شاعری به نام الف. میم. پدیده، استفاده کرده و برای رساندن آن به دست مینو از سیروس کمک می‌گیرد. سیروس برای جلوگیری از خودکشی وی به نزد او می‌آید و طوری که خود جعفر هم متوجه نمی‌شود، وی را منصرف می‌کند و برای این که جعفر پولی بدست آورد و کار و کاسبی راه بیندازد، شاید کسانی چون مینو به او روی خوش نشان بدهند نقشه‌ای می‌کشد و حاجی میرزا علی آقا را که از خرید و فروش ملک در ایران به نان و نوایی رسیده را به آمریکا می‌کشانند و …[1]

زیباترین بخش کتاب به نظر من[1] جایی است که الف. میم. پدیده از پشت تلفن شعری را می‌خواند و جعفر آن را می‌نویسد. دو سه خطی از این گفتگو را با هم می‌خوانیم:

• پدیده: عشق را سقراط وار…
• جف: (درحال نوشتن) عشق را چی چی بار؟
• پدیده: وار، نه بار. سقراط وار. سقراط حکیم نشنیدی؟
• جف: چرا می‌می‌دانم. یک حکیم سقراط بود توی محله‌مان. ما بچه که بودیم (می‌خندد) بی انصاف هی فلوس و سولفات دوسود به نافمان می‌می‌بست.
• پدیده: عشق را سقراط وار در جام نگاه تو سرکشیدیم.
• جف: سرکشیدیم؟ مثل شربت؟
• پدیده: آره. سر سطر، و ازلی‌ترین اندوهمان را با داغ سوگ سرود، سر سطر.
• جف: با داغ چی چی رود؟

• پزشک‌زاد (آشنا)، ایرج. «پسر حاجی‌باباجان: نمایش‌نامه در سه پرده و دو میان‌پرده». تهران: انتشارات پژوهه، تابستان ۱۳۸۷. شابک: ۹۷۸-۹۶۴-۷۷۷۲-۲۴-۲.