ورنر هرتسوک
ورنر هرتسوک (به آلمانی: Werner Herzog) [ʋɛɐ̯nɐ ˈhɛɐ̯tso:k] (زادهٔ ۵ سپتامبر ۱۹۴۲) کارگردان، فیلمنامهنویس، بازیگر، کارگردان اپرا و تهیهکننده آلمانی است. او از فیلمسازان نسل جدید آلمان بهشمار میآید. آثار او از سوی محافل هنری بسیاری مورد ستایش قرار گرفتهاند.
هرتسوک بهخاطر استفاده از نابازیگران بومی بهویژه در فیلمهای مستندش شهرت دارد. نخستین فیلم بلند این فیلمساز به نام نشانههای زندگی، جایزه معتبر خرس نقرهای جشنواره فیلم برلین را در سال ۱۹۶۸ نصیبش کرد. مهمترین دستاورد سینمایی او، کسب جایزه بهترین کارگردانی جشنواره فیلم کن در سال ۱۹۸۲ برای فیلم فیتزکارالدو بود. او در سال ۱۹۷۵ نیز به خاطر فیلم معمای کاسپار هاوزر برنده جایزه ویژه هیئت داوران از جشنواره کن شده بود.
ورنر هرتسوک | |
هرتسوک در بروکسل، ۲۰۰۷ | |
زاده | ۵ سپتامبر ۱۹۴۲ (۷۸ سال) مونیخ، آلمان |
ملیت | آلمان |
زمینه فعالیت | کارگردان، فیلمنامهنویس، بازیگر، تهیهکننده |
سالهای فعالیت | ۱۹۶۲ - اکنون |
همسر | لنا هرتسوک (۱۹۹۹ - اکنون) |
وبگاه رسمی | www.wernerherzog.com |
صفحه در وبگاه IMDb |
آخرین ساخته او به نام «پسرم، پسرم، چه کردهای» در سال ۲۰۰۹ در شصت و ششمین دوره جشنواره فیلم ونیز مورد توجه و ستایش بسیار قرار گرفت.[1]
او تاکنون افزون بر ساخت فیلمهای مستند، کوتاه و بلند سینمایی، بیش از ۲۰ فیلم کوتاه و مستند برای تلویزیون نیز ساخته است. او در طول چند دهه فعالیت هنری خود، جوایز زیادی را از جشنوارههای سینمایی آلمان، فرانسه، آمریکا، استرالیا، کانادا، هلند و ... به دست آوردهاست.
زندگینامه
ورنر هرتسوک اشتیپتیچ در ۵ سپتامبر ۱۹۴۲ در مونیخ دیده به جهان گشود. مادرش کروات تبار بود و پدر نژادی آلمانی داشت. کودکی ورنر در روستایی کوهستانی نزدیک مرز اتریش سپری شد. در ۱۴ سالگی به قصد رفتن به آلبانی، ایالت باواریا را ترک کرد و با پای پیاده بیش از ۲۰۰۰ کیلومتر را طی کرد.[2] او خود این سفر را یکی از دلایل فیلمساز شدنش میداند.[3]
فیلمشناسی
کارگردانی فیلم بلند سینمایی
- نشانههای زندگی (۱۹۶۸)
- حتی کوتولهها در آغاز کوچک بودند (۱۹۷۰)
- سراب (۱۹۷۱)
- آگیره، خشم پروردگار (۱۹۷۲)
- معمای کاسپار هاوزر (۱۹۷۴)
- قلب شیشهای (۱۹۷۶)
- اشتروشک (۱۹۷۷)
- وویتسک (۱۹۷۹)
- نوسفراتوی خونآشام (۱۹۷۹)
- فیتزکارالدو (۱۹۸۲)
- جایی که مورچههای سبز خواب میبینند (۱۹۸۴)
- کبرا ورده (۱۹۸۷)
- فریاد سنگ (۱۹۹۱)
- شکستناپذیر (۲۰۰۱)
- آبی وحشی دوردست (۲۰۰۵)
- سپیدهدم رهایی (۲۰۰۷)
- ستوان بد: بندر نیواورلئان (۲۰۰۹)
- پسرم، پسرم، چه کردهای؟ (۲۰۰۹)
- شهبانوی بیابان (۲۰۱۵)
- خانواده ی رمانتیک (۲۰۱۹)
کارگردانی فیلم کوتاه
- هرکول (۱۹۶۲)
- آخرین واژگان (۱۹۶۷)
- درسهای تاریکی (۱۹۹۲)
- هیچکس با من بازی نخواهد کرد (۱۹۷۶)
- آمادهباش در برابر تندروها (۱۹۶۹)
- دفاعهای بینظیر دژ دوچکروز (۱۹۶۶)
کارگردانی مستند
- سرزمین سکوت و ظلمت (۱۹۷۱)
- پژواکهای امپراتوری تاریکی (۱۹۹۰)
- صدای زنگ از ژرفنا (۱۹۹۳)
- دیتر کوچولو باید پرواز کند (۱۹۹۷)
- بهترین دوست من (۱۹۹۹)
- چرخ زمان (۲۰۰۳)
- الماس سفید (۲۰۰۴)
- مرد خرس قهوهای (۲۰۰۵)
- ملاقاتهایی در انتهای جهان (۲۰۰۷)
- غار رویاهای فراموششده (۲۰۱۰)
- مردمان شادمان: یک سال در تایگا (۲۰۱۰)
بازیگری
- چه رویاهایی که میآیند (۱۹۹۸)
- بابای آمریکایی! (۲۰۱۲)
- جک ریچر (۲۰۱۲)
پانویس
- «به مناسبت ۶۸ سالگی «ورنر هرتزوگ»». ایسنا. دریافتشده در ۱۳ شهریور ۱۳۸۹.
- «هرتسوگ؛ آزاد برای دیوانگی». مجله ادبستان فرهنگ و هنر، شماره ۲۹. اردیبهشت ۱۳۷۱. پارامتر
|پیوند=
ناموجود یا خالی (کمک); پارامتر|تاریخ بازیابی=
نیاز به وارد کردن|پیوند=
دارد (کمک) - تام بیسل (اردیبهشت ۱۳۸۷). «سرابهای ورنر هرتسوگ». ترجمهٔ هادی همامی. مجله گلستانه شماره ۸۸. پارامتر
|پیوند=
ناموجود یا خالی (کمک)