والکیری

والکِیری (به نروژی: valkyrja) در اساطیر اسکاندیناوی زنان جوان و زیبایی هستند نادیدنی که در جنگ‌ها به نبرد می‌پردازند.[1]

«والکِری سیندینگ» تندیسی از والکِری اثر استفان سیندینگ در شهر کپنهاگ.

آن‌ها در خدمت اودین، والاترین خدای نوردیک‌ها، می‌باشند. اودین به جنگجویان شجاعی برای نبرد هنگام راگناروک نیاز داشت و والکِیری‌ها میدان جنگ را برای انتخاب دلیرترین کسانی که جان خود را از دست داده‌اند جستجو می‌کردند. آن‌ها نیمی از این رزم‌آوران به نام اینهریار را به تالار ویژه اودین در والهالا اسکورت می‌نمودند (ایزدبانو فریا پذیرای نیمه دیگر در تالار «سسرومنیر» واقع در سرزمین فولک‌وانگر بود) تا در آنجا خود را برای نبرد پایانی در روز راگناروک آماده کنند. وایژه والکِیری در زبان نورس باستان valkyrja از دو واژهٔ وال به معنی کشنده و درنده و کِیری به معنی گزیننده یعنی کسی که کشتگان جنگ را برمی‌گزیند یا به معنای «برگزیننده کُشتگان»[2] است. والکِری‌ها دوشیزگان جنگجوی ایزد جنگ و باشندگانی هستند که جنگ و خونریزی آنان را خشنود می‌سازد.تمام والکِری ها در روز رگناروک توسط ایزد مرگ هل (اساطیر) کشته میشوند. [3]

والکِیری‌ها از نقش بزرگی در داستان‌ها و اشعار در همراهی با قهرمانان تاریخی افسانه‌ای برخوردارند. در برخی از این داستان‌ها آن‌ها به شکل آفریده‌هایی قدرتمند، فراطبیعی و غول‌پیکر با گام‌های بلند کوه‌ها را درمی‌نوردند تا قهرمانی را از خطر نجات دهند. همچنین به روایت ساکسو والکِری‌ها ظاهر خود را تغییر می‌دهند و گاهی به شکل‌های وحشتناک و گاه به شکل دوشیزگان زیبا پدیدار و جنگجویان پیرو اودین را شیدای خویش و به هنگام مرگ آنان به همسری برمی‌گزینند. یکی از مشهورترین والکِری‌ها برونهیلد، بانو قهرمان افسانهٔ حماسی ولسونگا ساگا است. برونهیلد شهریاری را که اُدین مرگ او را رقم زده بود با سرپیچی از دستور به پیروزی رسانید و برای مجازات این نافرمانی از جانب اُدین در حصاری از آتش مدفون و به خوابی طلسم شده و ابدی فرورفت. زیگفرید سوار بر اسب شگفت‌انگیر خود گرانی، که هدیهٔ اُدین بود، درون حلقه‌های آتش تاخت و با بیدار کردن برونهیلد سبب شد تا نقشی جدید و غمناک را در زندگانی قهرمانان اُدین بازی نماید.[4]