نامیله

نامیله یکی ازمحله های شهر ملایر است و بر اساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت آن ۲۹۹۸ نفر (۹۰۸خانوار) بوده‌است.[1]

در ازمنهٔ نه چندان دور شخصی به نام کریم خان از ده سامن به نامیلهٔ کنونی که فقط زمین مماتی بوده، می آید و در آنجا ابتدا قلعه ای بنا مینماید سپس به احیای زمین‌های دور و بر آن می‌پردازد و چون فاصلهٔ این قلعه با سامن نه میل (مایل) بوده هنگامی که خانواده و فامیل وی از محل کار و کشاورزی وی سؤال می‌کردند توضیح داده که قلعه ای ساخته ام که با اینجا فقط نه میل فاصله دارد که این موضوع وجه تسمیه نام نامیله میگردد. یعنی کلمه نه میله(مایل) به کلمه نامیله بدل میگردد.

کریم خان جد پنجم تقی احمد بیک است که دارای موقوفاتی در نامیله و شهر ملایر می‌باشد. (کریم خان همچنین جد ششم مرحوم حاج قاسم نوردی، جد هفتم مرحوم محمد صادق نوردی و جد هشتم اقای فرهاد نوردی بوده‌است.)کریم خان دارای شش برادر بوده که هر کدام به یک ده دور و نزدیک مهاجرت میکنند.

نیای خانواده‌های سامنی که در جوزان می‌باشند همان برادری است که به جوزان رفته است.

برادر دیگر به (کربلایی محمدصادق پدر آقایان حسن، حسین و حنیفه از این تیره می‌باشند) میرود که نیای خانواده‌های زمانی در آنجا می‌باشد.

برادر دیگر به ده کردخورد میرود.

برادر دیگر به ملایر میرود.

برادر دیگر آن‌ها به همدان(کربلایی اصغر معروف به ملااصغر از نوادگان این برادر بود) میرود.

آخرین برادر هم در خود سامن باقی میماند. نام‌های خانوادگی نامیله نوردی؛ افخمی؛ فرازمند؛ تاجعلی؛ امیدی؛ قهرمانپور؛ خسروی؛ فیضی؛ روزبهانی؛ ولی‌زاده؛ حاجی نامیله‌؛ یعقوبی؛ نوروزی؛ کاویانی؛ ملایی؛ رادپور؛ تقوی؛ لطیفی؛ موسوی؛ جعفری؛ ملکی و شیرزادی اشاره نمود.

مردم نامیله لرهای مهاجر از سامن هستند. البته امروزه باز هم از سامن به خصوص واشان به این روستا مهاجرت میکنند. گویش مردم نامیله نسبت به مردم شهر ملایر کمتر دچار تغییرات شده و اصالت لری خود را حفظ کرده‌است. درواقع مردم این ناحیه لری را با لهجه ملایری صحبت میکنند. زبان نامیله ای علاوه بر لری مقدار کمی زبان لکی هم دارد.

• فهرست روستاهای ایران

• «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن۱۳۹۰». درگاه ملی آمار ایران. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۲۱ مارس ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۱ مارس ۲۰۱۵. تاریخ وارد شده در |تاریخ بایگانی= را بررسی کنید (کمک)