مدرسه جهانگیرخان

برخی از شرایط و قوانین مدرسه که در وقف‌نامه آن آمده به این شرح است:

• [یکم] در حجرات مدرسه، مکتب‌دار اطفال جایز نیست بنشیند.
• [دوم] همچنین اگر از برای طلاب مهمان وارد شود زیادتر از سه شب، مأذون نیست بماند.
• [سوم] غیر از محصل علوم دینیه هر علم و کار دیگر هم در آنجا جایز نیست.
• [چهارم] هر طلبه که کار نکند و درِ حجره خود را قفل کند برود و گاهی بیاید و در سرِ هر ماه مطالبه شهریه کند البته او را در مدرسه راه ندهند مگر اینکه صاحب عیال باشد و بالضروره شب‌ها به خانه خود برود به هیچ‌وجه از آمدنِ روز و کارکردن، مسامحه نداشته باشد جایز است.
• [پنجم] و دیگر زیادتر از دو نفر در هر حجره جایز نیست منزل کند اما از برای مباحثه در روز هر قدر کم و زیاد از خارج بیایند جایز است.[2]

نام مدرسه چنان‌که در منابع تاریخی آمده و در وقف‌نامه آن نیز ذکر گردیده، «مدرسه جانی‌خان» است و شهرتش به جهانگیر خان، بدون مأخذ و سند بوده و سخن میرزا عباس فیض پیرامون تعمیر مدرسه در عهد صفوی توسط جهانگیرخان، مدرّس مدرسه شاه اصفهان فاقد مدرک است.

در وقف‌نامه سال ۱۳۱۷ق که حدود دویست سال بعد ازعصر صفوی نگارش شده، باز هم از مدرسه با عنوان «جانی‌خان» یاد شده است.

از این مدرسه با نام مدرسه ناصری نیز یاد می‌شود چون بخشی از مخارج طلاب و روشنایی مدرسه از جانبناصرالدین شاه پرداخت شده بود. این مدرسه امروزه با نام جهانگیرخان شناخته شده و در کاشی‌کاری جدید در سال ۱۳۸۳ش، نام جهانگیرخان بر سر در ورودی مدرسه نگاشته شده است.[3]

• فهرست آثار ملی ایران
• سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری