محمد حجازی

نصرالله مستوفی، پدر سید محمد حجازی، مستوفی دربار قاجار بود.[1] محمد حجازی تحصیلات مقدماتی خود را در مدرسه سن لویی در تهران انجام داد. پس از گذراندن دوران تحصیلی متوسطه به فرانسه رفت در آنجا دانشنامهٔ مهندسی در تلگراف بی‌سیم گرفت و پایان‌نامهٔ خود را در برلین به فارسی ترجمه کرد. در مراجعت به ایران به استخدام وزارت پست و تلگراف درآمد. سپس عهده‌دار سمت‌های مختلفی شد، از جمله مدیر مجلهٔ «ایران امروز» ( از 1317ه.ش. تا 1320ه.ش. ) و «پست و تلگراف و تلفن» شد و مقالات خود را در نشریات آن زمان به‌خصوص باباشمل، به چاپ می‌رساند. حجازی صاحب سبکی نو و دلنشین در نویسندگی بود و همین امر او را در دستهٔ نویسندگان درجه یک قرار می‌دهد.

• هما (۱۳۰۴)
• پریچهر (۱۳۰۵)
• زیبا (۱۳۰۶)
• آئینه (۱۳۱۶)
• آهنگ (۱۳۳۰)
• ساغر (۱۳۳۰)
• سرشک (۱۳۳۲)
• پروانه (۱۳۳۲)
• میهن ما (۱۳۳۸)
• نسیم (۱۳۳۹)
• خلاصهٔ تاریخ ایران
• پیام
• آرزو
• محمود آقا را وکیل کنید (نمایشنامه)

• حکمت ادیان (بخشی از بخش اسلام این کتاب را با کمک مرتضی مطهری نوشته‌است[2])
• شادکامی
• سلامت روح
• رشد شخصیت
• رؤیا (زیگموند فروید)

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به محمد حجازی در ویکی‌گفتاورد موجود است.

• اندیشه‌ها (۱۳۱۹)
• هزار سخن (۱۳۳۷)

ايران امروز، مجلّه ادبی و سياسی ايران امروز به مديریت محمّد حجازی (مطيع‌الدوله) از نويسندگان ايران از 24 اسفند 1317ش تا اسفند 1320ش.

اين مجله مدت سه سال به طور ماهانه، اما نامرتب ادامه يافت. در اين مدت جمعاً 34 شمارة اين نشريه چاپ و منتشر شد. محمد حجازی گرداننده مجله در آغاز با نگارش رمان‌هايی چون آئينه و هما طرفداران زيادی در بين اقشار مختلف برای خود فراهم آورد.[3]

• حسن صدیق (۱۳۷۲)، نامداران اراک، به کوشش محمدرضا محتاط.، نشر کارا، ص. ۲۲۱
• 1