صلیحیان
صُلَیحیان دودمانی بودند که در حدود سده ۵ق (سده ۱۱م) در یمن فرمانروایی داشتند.
پس از پیروزی‌های ابتدایی اعراب، شبه جزیره عربستان از دیدگاه سیاسی و فرهنگی راکد ماند. همینکه فاطمیان در پایان سده ۱۰م در مصر برپایی یافتند و اماکن مقدس حجاز فرمانبرداری خلفای فاطمی را گردن نهادند، میان مصر و یمن روابط نزدیکی برقرار گشت و صلیحیون به عنوان پیروان دعوت اسماعیلی و دست نشاندگان اسمی خلفای فاطمی در یمن فرمانروایی کردند.[1]
علی بن محمد بنیانگذار دولت شیعی بنی صلیح در سال ۴۲۹ق (۱۰۳۷م) در مسار، شمال غربی صنعا استقلال خود را اعلام کرد. در سال ۴۵۵ق صنعا را نیز فتح کرد و بر تمام یمن چیرگی یافت و حتی از سال ۴۵۵ تا ۴۵۶ق بر مکه نیز فرمانروایی کرد. در این زمان ایالات زیر فرمانروایی او از مکه تا حضرموت امتداد داشت.[2]
منابع
- کلیفورد ادموند بوسورث (۱۳۷۱)، سلسله‌های اسلامی، ترجمهٔ فریدون بدره‌ای، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی (پژوهشگاه)، ص. ص۱۲۲
- استانلی لین پل، و؛ و بارتولد، خلیل ادهم و احمد سعید سلیمان (تابستان ۱۳۶۳)، تاریخ دولتهای اسلامی و خاندانهای حکومتگر جلد اوّل، ترجمهٔ صادق سجادی، تهران: نقش جهان، ص. ص۱۷۱
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.