شیو

از شمال پارسیان، از جنوب خلیج فارس، از مغرب کوشکنار، و از سمت مشرق به مغدان محدود می‌گردد.

دارای ۱۴۰ خانوار و ۶۲۰ نفر جمعیت می‌باشد که از نژاد عرب هستند وبزبان عربی و فارسی تکلم می‌نمایند و از اهل سنت و از پیروان امام محمد ادریس شافعی هستند. دارای گمرک، موج شکن، پست بانک، خانه بهداشت، مسجد، آب‌انبار (برکه)، دبستان، مکتب خانه و پارک می‌باشد.

اهالی روستا از طریق ماهی‌گیری و ملوانی و دامداری امرار معاش می‌کنند. در این روستا درختان لیر (لور) بزرگی وجود دارد که به انجیر معابد هم معروف هستن و از زمان حمله پرتقالی ها به جنوب ایران از هند اورده شده . آب زیر زمینی‌اش شیرین است و محصولات زراعتی مانند: درخت خرما ،جو و گندم، و (حبوبات) و غله در دوران گذشته کشت می‌شده‌است.

• الوحیدی الخنجی، حسین بن علی بن احمد، «تاریخ لنجه» ، چاپ دوم، دبی: دارالأمة للنشر والتوزیع، ۱۹۸۸ میلادی.
• محمد صدیق، عبدالرزاق، «صهوة الفارس فی تاریخ عرب فارس» ، چاپ اول، شارجه: چاپ خانه المعارف، ۱۹۹۳ میلادی.
• الکوخردی، محمد، بن یوسف، (کُوخِرد حَاضِرَة اِسلامِیةَ عَلی ضِفافِ نَهر مِهران) چاپ سوم، دبی: سال انتشار ۱۹۹۷ مبلادی به (عربی).
• العصیمی، محمد بن دخیل، عرب فارس ، چاپ اول، دمام (عربستان سعودی): انتشاراتی الشاطیء الحدیثة، ۱۴۱۸ هجری قمری.
• حاتم، محمد بن غریب، تاریخ عرب الهولة، چاپ اول، قاهره: دارالعرب للطباعة والنشر والتوزیع، ۱۹۹۷ میلادی.

فارسی‌سازی أرقام