شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک

شهرستان خودمختار تاجیک تاشقورغان یا تاشغورکان یا (به تلفظ روسی) تاشکورگان یا تاشقرغان (فارسی تاجیکی: Йенги Тоҷик Тошкйрғон، اویغوری: تاشقۇرغان تاجیک ئاپتونوم ناهیییسی) به معنای «دژ سنگی» از بخش‌های شهرستان کاشغر در ناحیهٔ خودگردان سین‌کیانگ در شمال باختری چین است. تاشقرغان در فلات پامیر و بر سر راه ابریشم واقع شده‌است. تاشقرغان با پاکستان، افغانستان، و تاجیکستان هم‌مرز است.

شهرستان خودمختار تاشقورغان تاجیک
شهرستان خودمختار
شهرستان خودمختار تاشقورغان تاجیک
موقعیت شهرستان خودمختار تاشقورغان تاجیک در نقشه
شهرستان خودمختار تاشقورغان تاجیک
موقعیت مرکز در سین‌کیانگ
مختصات: ۳۷°۴۶′ شمالی ۷۵°۱۳′ شرقی
کشور جمهوری خلق چین
Regionسین‌کیانگ
Prefectureکاشغر
مرکز شهرستانتاشقورغان
مساحت
  کل۵۲۴۰۰ کیلومتر مربع (۲۰۰۰۰ مایل مربع)
بلندی
۳۰۹۴ متر (۱۰۱۵۱ پا)
جمعیت
  کل۳۰٬۰۰۰
  تراکم۰٫۵۷/کیلومتر مربع (۱٫۵/مایل مربع)
منطقه زمانییوتی‌سی +۸ (استاندارد چین)
کدپستی
۸۴۵۲۵۰
پیش‌شماره(های) تلفن۹۹۸

جغرافیا

شهر تاشقرغان مرکز این شهرستان خودمختار، در مشرق شهرستان است. این شهرستان در جنوب‌غربی ایالت خودمختار سین‌کیانگ / شین‌جیانگ اویغور، در ارتفاعی میان ۳٬۰۰۰ تا ۳٬۳۰۰ متر در کوه های پامیر واقع است. این شهر در کنار جادهٔ راهبردی قراقروم میان چین و پاکستان واقع شده و پاسگاه مرزی پاکستان در جنوب آن، پس از گذرگاه خُنْجـَراب، قرار دارد. پیرامون شهر را کوه‌های بلند و یخچال‌های طبیعی فراگرفته و رود تاشقرغان با جهت جنوبی ـ شمالی از آن می‌گذرد (> مسیرهای زمینی جادهٔ ابریشم و مبادلات فرهنگی بین شرق و غرب <، ص ۳۴۴، ۴۲۱، ۴۲۵، ۵۴۰، ۵۴۴، ۵۶۶).

تاریخ

دژ تاریخی تاشقرغان.

مسلمانان در سال‌های آغازین قرن دوم به تاشقورغان رسیدند. در سدهٔ چهارم این شهر ضمیمهٔ حکومت ایلخانیان شد و در پی تلاش آن‌ها و نیز تردد بازرگانان، دین اسلام در آنجا گسترش یافت. اهالی آنجا از قرن پنجم با ورود اعیان اسماعیلیه و در رأس آن‌ها ناصرخسرو قبادیانی، به اسماعیلیه گرویدند. تاشقرغان در قرن هفتم جزو فرمانروایی یوآنِ مغول شد و با ورود سربازان مسلمان همراه این قوم، اسلام در آنجا گسترش یافت. در قرن سیزدهم نفوذ مبلغان آقاخان محلاتی (متوفی ۱۲۹۹) که از هند اعزام می‌شدند، موجب گرایش اسماعیلیان تاشقرغان به شاخهٔ «خواجوی» شد که هنوز هم ادامه دارد. تاشقرغان در این قرن برای مدتی همراه با دیگر سرزمین‌های سین‌کیانگ جزو حکومت ترکستان شرقی به رهبری یعقوب بیگ شد، اما بار دیگر به چین پیوست (لی ـ شین هوا، ص ۴۷۵ـ ۴۸۶؛ ما ـ تونگ، ص ۴۸ـ۵۰).

از آثار مهم تاشقرغان، قلعه‌ای قدیمی در مسیر جادهٔ ابریشم جنوبی است که از سنگ و ملاط ساخته شده‌است.

مردم

جمعیت تاشقورغان ۳۰٬۰۰۰ نفر است. حدود ۸۴٪ ساکنان تاشقورغان از قوم پامیری هستند که در چین تاجیک نامیده می‌شوند اما مشابه پامیری‌های تاجیکستان و افغانستان هستند. آن‌ها به زبان تاجیکی صحبت نمی‌کنند و زبان بیشتر آن‌ها زبان سریکالی و عده کمتری زبان وخی است که هر دو از گروه زبان‌های پامیری در شاخه زبان‌های ایرانی شرقی است.

اقتصاد

تاشقورغان از لحاظ اقتصادی، جزو مناطق نسبتاً فقیر چین است و اقتصاد آن مبتنی بر کشاورزی، به ویژه کشت غلات، و دامداری (پرورش گاو و گوسفند) است. اقتصاد تاشقورغان در دهه‌های اخیر، به سبب اتخاذ سیاست دروازه‌های باز چین (از ۱۳۵۹ ش / ۱۹۸۰) و اولویت یافتن توسعة اقتصادیِ مناطقِ مسلمان‌نشین شمال غربی چین در برنامة جامع ۱۳۷۲ ـ ۱۳۷۹ ش / ۱۹۹۳ ـ ۲۰۰۰، رونق داشته‌است. کد تلفنی تاشقورغان ۸۴۵۲۵۰ است.

نگارخانه

جستارهای وابسته

منابع

    • نقشه راهنمای پاکستان، تهران : گیتاشناسی، بی تا.

    Lands routes of the silk roads and the cultural exchanges between the East and West before the 10th century , Peking: Unesco and New World, 1996; Li-Xinhua, Islan Zai Zhongua de Lishi (تاریخ اسلام در چین ) , Peking 1998 ; Ma-Sukong , "Wo Guo Tajike Zu

    Isilan Maza Zhong the Wen Hua du he Xian Xian" (مزارهای اسلامی قوم تاجیک در چین و ویژگی‌های فرهنگی آن ) , Xiyu Yanjiu, no.4 (1991); Ma-Tong , Zhong Guo Xibei Islan Jiao (ویژگیهای اسلام در شمال غربی چین ) , Sinkiang 1990; Sinkiang Weiwuer Zi Zhi qu Difang Zhi bian Zuan Weiyuanhui, Sinkiang Nianjian 1991 (کتاب سال 1991 سین کیانگ ) , Sinkiang 1991.

    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.