تاشکورگان
تاشکورگان (به انگلیسی: Tashkurgan ، به چینی ساده شده: 塔什库尔干县 ، اویغور: تاشقورغان بازىرى) به معنی دژ سنگی نام یک شهر و منطقهٔ باستانی در جمهوری خلق چین است که در شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک، در غرب چین و نزدیک به مرز کشورهای تاجیکستان، افغانستان و پاکستان واقع شده‌است.[1] این شهر مرکز شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک است و در ناحیهٔ خودمختار سین کیانگ واقع شده است. تاشکورگان تاون ۳٬۰۹۴ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است.
تاشکورگان 塔什库尔干镇 | |
|---|---|
 | |
  تاشکورگان موقعیت در سین کیانگ | |
| مختصات: ۳۷°۴۶′۲۲″ شمالی ۷۵°۱۳′۲۸″ شرقی | |
| کشور | جمهوری خلق چین |
| منطقه خودمختار | سین‌کیانگ |
| ولایت | استان کاشغر |
| شهرستان | شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک |
| بلندی | ۳٬۰۹۴ متر (خطای عبارت: عملگر < دور از انتظار پا) |
| منطقه زمانی | یوتی‌سی +۸ ( زمان استاندارد چین ) |
نام
تاشکورگان یا داش قورغان به معنای «دژ سنگی» یا «برج سنگی» است. نام چینی تاریخی این شهر نیز ترجمهٔ تحت‌اللفظی بوده است (چینی: 石头城 ، Shítouchéng). نام این شهر با الفبای فارسی-عربی اویغور به صورت تاشقۇرغان و در الفبای لاتین اویغور Tashqurghan baziri نوشته می‌شود. از لحاظ تاریخی، این شهر به نام Sarikol (ساريكال) یا Sariqol (سریقول) یا هجی سنتی (سريق قول) نیز خوانده شده‌است.
تاریخ
تاشكورگان سابقۀ طولانی در مسیر جادهٔ ابریشم دارد. مسیرهای اصلی کاروانی که در اینجا به هم می‌رسند منتهی می‌شوند به کاشغر در شمال، یچنگ در شرق، بدخشان و واخان در غرب، و چیترال و هانزا در جنوب غربی (خیبر پختونخوا و گلگت-بلتستان، پاکستان). حدود ۲٬۰۰۰ سال پیش، در زمان سلسلهٔ هان، تاشكورگان مرکز اصلی پادشاهی پولی (چینی: 蒲 犁) بود كه در كتاب هان به آن اشاره شده‌است.[2] این شهر بعدها به ورشاده معروف شد.[3]
جغرافیا
تاشكورگان مرکز شهرستان خودمختار تاشکورگان تاجیک است و در ارتفاع ۳٬۰۹۰ متر (۱۰٬۱۲۰ فوت)، نزدیک مرزهای افغانستان، تاجیکستان، قرقیزستان و پاکستان واقع شده‌است. تاشکورگان یک شهر تجاری برای تجارت گوسفند، پشم و کالاهای پشمی به ویژه فرش است و توسط و باغ‌های انبوه احاطه شده‌است. اکثریت جمعیت در این شهر اقوام تاجیک هستند. اکثر مردم منطقه با ساریکولی که یک زبان ایرانی شرقی است صحبت می‌کنند. همچنین روستایی از مزدم وخی‌زبان نیز وجود دارد. چینی ماندارین و اویغور نیز صحبت می‌شود.
رودخانهٔ تاشكورگان درست از شمال گذرگاه خنجرآب آغاز می‌شود و در امتداد بزرگراه قره‌قروم به تاشكورگان در شمال جریان می‌یابد. درست در شمال تاشكورگان به سمت شرق می‌چرخد و از میان یك دره به حوضهٔ طارم می‌رود و در آنجا به رودخانهٔ زرفشان رود می‌پیوندد.
آب و هوا
تاشکورگان آب و هوای بیابانی سرد دارد و تحت تأثیر ارتفاعات بلند، زمستان‌های طولانی بسیار سرد و تابستان‌های گرم دارد. متوسط دمای ماهانه و روزانهٔ آن از ۱۱٫۹ درجهٔ سانتی‌گراد (۱۰٫۶ درجهٔ فارنهایت) در ژانویه تا ۱۶٫۴ درجهٔ سانتی‌گراد (۶۱٫۵ درجهٔ فارنهایت) در ماه جولای است، در حالی که دمای میانگین سالانهٔ آن ۳٫۵۸ درجهٔ سانتی‌گراد (۳۸٫۴ درجهٔ فارنهایت) است. میزان بارش در سال به طور میانگین تنها ۶۸ میلی‌متر (۲٫۶۸ اینچ) می‌باشد.[4]
تقسیمات کشوری
از سال ۲۰۰۹، شامل سه جامعهٔ مسکونی بوده است با نام‌های کاشيگاله (喀什 尕 勒 社区) ، کونابابزا (阔 纳巴扎 社区) ، يينگشاهاير (英 沙海尔 社区) بوده است[5] و از سال ۲۰۱۹، این شهر شامل شش مجموعهٔ مسکونی (نام‌های چینی ماندارین مشتق از پینین) به نام‌های Kashigale (喀什 尕 勒 社区) ، Bulakegale (布拉克 尕 勒 社区) ، Xudong (旭东 社区) ، Xingfu (幸福) ، Hongqi (红旗) ، Shajilin (沙棘 林 社区) بوده است.[6]
حمل و نقل
از آنجا که این منطقه از مناطق پرجمعیت فاصله دارد، یک فرودگاه در حال توسعه است و قرار است تا سال ۲۰۲۲ با باند ۳٬۸۰۰ متری تکمیل شود. این فرودگاه نزدیک‌ترین فرودگاه چین به پاکستان، تاجیکستان و افغانستان خواهد بود.
بزرگراه قره‌قروم
تاشكورگان در مسیر بزرگراه قره‌قروم است كه مسير قديمي جادهٔ ابريشم را از چين به پاكستان دنبال می‌كند. امکانات اسکان در دسترس است و توقف شبانه برای مسافران جاده‌ای از چین به پاکستان توصیه می‌شود تا بهترین فرصت عبور از گذرگاه مستعد برفی گردنهٔ خنجراب را در نور روز داشته باشند. ثبت‌نام ویژه با پلیس باید پیش از ورود به تاشكورگان انجام شود و شهروندان چینی باید پیش از ورود به منطقه اجازهٔ كتبی را از ادارهٔ پلیس محلی خود دریافت كنند.[7]
تاشکورگان در مسیر بزرگراه قره‌قروم (بزرگراه N–35) بین دو شهر کاشغر از چین و ساست از پاکستان، و در فاصلهٔ حدود ۲۹۰ کیلومتری (۱۸۰ مایل) جنوب کاشغر و ۲۱۲ کیلومتری (۱۳۱ مایل) شمال شرق شهر مرزی ساست واقع شده‌است. سرویس حمل و نقل جاده‌ای مسافر میان تاشکورگان و شهرهای پاکستان، ساست و گلگت سال‌هاست که وجود دارد، و سرویس جاده‌ای میان کاشغر و گلگت (از طریق تاشکورگان و ساست) از تابستان سال ۲۰۰۶ آغاز شده‌است. هر چند که مسیر گردنهٔ خنجراب (مرتفع ترین نقطهٔ مرزی جهان) فقط میان اول ماه مه و ۱۵ اکتبر باز است. در طول زمستان، جاده‌ها با برف مسدود می‌شوند.[8]
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Tashkurgan Town». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ مارس ۲۰۱۸.
- «Ancient Khotan : vol.1 / Page 77 (Color Image)». dsr.nii.ac.jp. بایگانی‌شده از اصلی در ۸ ژوئیه ۲۰۲۰. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۷-۰۸.
- «Weilue: The Peoples of the West». depts.washington.edu. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۷-۰۸.
- "آب و هوای چین". www.weather.com.cn (به چینی). Retrieved 2020-07-08.
- "تقسیمات کشوری چین در سال ۲۰۰۹". www.stats.gov.cn (به چینی). Retrieved 2020-07-08.
- "تقسیمات کشوری چین در سال ۲۰۱۹". www.stats.gov.cn (به چینی). Retrieved 2020-07-08.
- «Karakoram Highway, one of the highest paved roads in the world». www.dangerousroads.org (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۷-۰۸.
- Phillips، Tom (۲۰۱۷-۰۵-۱۲). «World's biggest building project aims to make China great again» (به انگلیسی). The Guardian. شاپا 0261-3077. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۷-۰۸.
